Een daverend applaus graag voor Razorlight. De frontman is nog steeds Johny Borrell, de gitarist Björn Ågren, de bassist Carl Dalemo en last but not least de drummer Andy Burrows. Hun album Planet Nowhere werd op 25 oktober gelanceerd door VH Records. De fans zullen een gat in de lucht springen, want sinds 2008 heeft Razorlight geen muziek meer gedeeld op planeet Aarde.
Waarom dit vijfde album zo heet? In de single Zombie Love zingen ze “a distant planet in another world”. In de single Dirty Luck verwijzen ze naar “Meanwhile back on Planet Nowhere, I’m the guy who says yes to the boss”. Duidelijk?
Tien zeer energieke en aanstekelijke nummers met catchy, punky en up tempo rock-‘n roll-deuntjes staan erop. Het zijn meezing- en dansbare nummers voor een breed publiek met songteksten die redelijk recht voor de raap zijn. En als je goed luistert, hoor je in elk nummer wel een paar beklijvende zinnen.
Razorlight is een indierock newwaveband uit Engeland die al sinds 2002 meegaat en internationaal hits scoorde met nummers als America, Before I Fall To Pieces, Wire to Wire en April Ends. Zouden er nog klassiekers uit hun nieuwe album voortkomen? Wij vinden Scared of Nothing, Empire Service en Cyclops alvast dikke schijven.
Hier een stukje tekst uit Scared of Nothing om je warm te maken:
“I got to make this puzzle fit
Yeah, I was born to do arithmetic
There’s no way I’ll prove the game is fixed
Well if it is then I’m still playing it
I just got to make this puzzle fit,
Yeah, I was born to do arithmetic
No way I’ll prove the game is fixed
Well if it is I’m playing it
And if it is….”
Zelfs als ze niet kunnen bewijzen dat de puzzel past, spelen ze mee en na tien jaar radiostilte puzzelden ze een hervormde band bij elkaar.
In een interview met Virgin Radio UK lazen we hoe Borrel, lang geleden, zijn bestaan definieerde aan de hand van zijn muziekcarrière en dat hij dat gevaarlijk en verwarrend vond. Was dit een van de redenen voor de lange break? De mens van vlees en bloed die voelt, denkt en twijfelt, achter het gepolijste imago van het icoon?
Dat brengt ons bij wat we te horen krijgen op het nieuwe album. Een soort gelatenheid en je-m’en-foutisme. Deze mensen kennen inmiddels de valkuilen van de grootheids-faam-zin en de productiviteitsrush. Je hoort dat ze het verlangen naar plezier boven de bewijsdrang plaatsen. Het moet niet meer allemaal perfect en afgelijnd klinken, het mag frivool en speels zijn. Ze hebben zich al voldoende bewezen.
In dat opzicht heeft de plaat iets jeugdigs, alsof hun geest jonger geworden is met het ouder worden. Die eenvoud en eerlijkheid sieren hen. Luchtig zonder dat het oppervlakkig wordt. Anderen beschrijven dit album als het derde luik aan hun eerste twee albums, een nakomertje, zonder als twee druppels water te klinken.
Het creatieproces verliep nochtans niet van een leien dakje. Ze zaten vast: musicians block zeg maar. Op de laatste avond van hun meerdaagse studiosessies improviseerde Johny Borrell, niet vermoedend dat hij hiermee het startschot gaf voor een heel stuk van de plaat, met een bas/gitaar hybride en de rest is geschiedenis. Of neen, laten we even terugspoelen: het niet weten, het zoeken, het prutsen en experimenteren vooraleer er iets voortgebracht werd, telt zeker evenveel mee. De ontbrekende puzzelstukjes kwamen voort uit het spelenderwijs, zonder verwachtingen, onverwachts inspiratie vinden en gaan. Fijne plaat.
