Big bands waren big business in de eerste helft van de vorige eeuw. De grote jazz orkesten speelden op bals in de dancehalls van New Orleans, Chicago en New York City en moesten het (zeker in de jaren ’30 en ’40) vooral hebben van de toen erg populaire swingmuziek. Legendarische bands als die van Count Basie en Benny Goodman waren dé grote sterren in die periode. Met de komst van de toen erg progressieve bebop (na WOII) waren de hoogdagen van de big band wat achter de rug. Toch bleven ze populair bij een aanzienlijke groep mensen die niet zo opgezet waren met het “intellectualisme” van de moderne jazz.
En ook nu bestaan big bands nog, ook bij ons. In Mechelen bijvoorbeeld waar de 18 koppen tellende Q-Some Big Band (opgericht in 2015) sinds 2020 officiële kunstenpartner is van de stad. Vier jonge mensen die zichzelf de Q-Some Big Band composer-hub noemen, Manten Van Gils, Gabriele Di Franco, Robbe Willems en Pierre-Antoine Savoyat schrijven de composities.
Vanaf de eerste tonen van Dreamin’ is het duidelijk dat de Q-Some Big Band (QSBB) niet bang is van een stevige portie swing en bijhorende wandelende baslijn. Elf nummers lang krijgen we klassieke big band jazz gebracht met een spelplezier en vakkundigheid waar wij het warm van krijgen.
Er worden geen potten gebroken of muzikale grenzen verlegt op dit album en voor jazzliefhebbers die het graag wat moderner en tegendraadser hebben is dit misschien iets teveel gekend gebied. Toch was het vooral de swing muziek die voor de grote doorbraak van de jazz zorgde en is het een genre dat meer dan terecht een belangrijke plaats inneemt in de jazzgeschiedenis.
Nog meer dan op plaat is dit muziek die je live moet ervaren en dat kan (onder voorbehoud van de corona maatregelen):
13/05 – Stadsschouwburg, Mechelen
22/05 – Aalter Jazz Weekend, Art A’A, Aalter
