Hoe slechter de wereld er aan toe is des te beter het wordt op muzikaal vlak. Als de Brexit voor één ding goed is dan moet het wel de heropleving zijn van punk met een vitale boodschap (van IDLES tot Fountaines DC), en ook het heerschap Trump maakt bij Amerikaanse muzikanten die niet akkoord zijn met de gang van zaken iets los. Priests is zo’n band en hun debuut Nothing Feels Natural van twee jaar geleden werd meer dan eens gezien als de soundtrack van de middelvinger naar de Amerikaanse president. Rauwe postpunk waarin je dezelfde onstuimigheid hoort die ook in Surfer Rosa van de Pixies zat. Kortom, een debuut dat kon tellen.
De plaat werd internationaal bejubeld, ook al kostte dat bloed, zweet en tranen. Alles gebeurde via hun eigen label label Sister Polygon Records waar ook tapes en singles van Downtown Boys, Snail Mail en Shady Hawkins op verschenen. Ondanks het succes van de eersteling hield de band uit Washington ook voor The Seduction Of Texas de touwtjes in eigen handen, ook al hoor je dat de groep weg wil uit het genre dat ze op hun debuut uitstraalden.
Een band moet progressie maken zoals dat heet, en in normale woorden betekent dat zo veel als toegevingen doen en met een meer commerciële sound proberen om meer mensen te bereiken. Gelukkig heeft men het kind niet met het badwater weggeworpen. De nijd in de teksten is gebleven, alsook de maatschappijkritiek, maar muzikaal grijpt men toch meer terug naar de 80’s dan naar de 90’s. Bands als Blondie, de Talking Heads of Shop Assistans zijn dan ook namen die je kan gebruiken als je dan toch referenties moet gebruiken. In I’m Clean doet de band rond Katie Alice Greer zelfs een poging om de perfecte indiepopsong neer te zetten, iets wat we van hun niet meteen hadden verwacht.
Toegankelijker, maar toch is The Seduction Of Texas geen gemakkelijke plaat om te verteren. Een die heel wat luisterbeurten vergt vooraleer je beseft dat dit meer dan zo maar weer een indieplaat is. Priests staat op 8 november in Sonic City.
