A Fleeting Point In Terrifying Beauty is eigenlijk een soort totaalspektakel, een audiovisuele show die geluid, licht en andere visuele aspecten combineert tot een meeslepend geheel. Het gaat over connecteren met de wereld, met de planeet, een weg zoeken om affectie en stress ten aanzien van de ons omringende ruimte te doorgronden en er zelfkennis uit te putten.
Een beetje high brow allemaal, maar we hebben dan ook te maken met enkele professoren. Het merendeel van deze mensen werkt niet mee aan deze auditieve neerslag, omdat ze met andere zaken in de weer waren voor de voorstelling, maar aan de muzikale invulling geen bijdrage leverden.
Inspirator van het werk is Jo Wills, ook eigenaar van het label waarop het album verschijnt, die vooral werkzaam is in het weidse veld van de elektronische muziek en hier gitaar, bas, synthesizer, trompet en elektronica bespeelt.
Zijn compagnon de route is drummer Guy Wood, het enige andere constante lid van Point Contact. Rasmus Zschoch speelt gitaar op twee nummers, Rhia Parker verzorgt de zang op Dark Luminous, één van de twee stukken waarop Zschoch ook gitaar speelt.
De muziek die we te horen krijgen, acht stukken zijn het, hebben wel wat gemeen met postrock maar zijn het eigenlijk helemaal niet. Daarvoor klinkt alles te experimenteel, te avant-garde. Niet dat wij dat erg vinden. Net door deze volledig andere insteek loopt Point Contact niet in de valkuilen van het genre. Een andere benadering van muziek, eerder vanuit theoretische standpunten, zorgt voor een zeer gevarieerde set niet zo eenvoudig te doorgronden nummers.
Stevige gitaren, kletterende percussie en dark ambient wriemelen over elkaar heen in een sfeertje dat wat weg heeft van bijvoorbeeld Ben Frost. De academische werkwijze vergde wel wat tijd en inspanning van Wills, die net geen decennium aan dit eindresultaat werkte. Alles klinkt dan ook uitermate doordacht, waardoor er geen noot of geluidje te veel of te weinig de revue passeert. Het vraagt een beetje inspanning om dit album te doorgronden, maar eenmaal dat achter de rug is, is de muzikale bevrediging des te groter.
