In 2016 werkten ze mee aan de eerste, op AI gebaseerde opera. Intussen helpen ze in de strijd tegen deepfakes, maar vooral stippelt IRCAM, en meer nog de ACIDS-tak ervan, mee de toekomst van elektronische tools in de muziek uit. Eén van de actoren daarbij is Pierce Warnecke. Die in de Franse Alpen wonende Amerikaan engageert zich al langer in raakvlakken tussen elektronische en elektro-akoestische muziek, technologische trends en milieu- en ruimtelijke processen. Zo (co)produceerde hij al audiovisueel werk rond geplande mijnen in en rond erfgoedplekken (Spillover), werkte hij rond wetenschapsvervalsing (Data Decay), schreef hij een plaat rond tanende digitale opslag, draaide Textures rond teloorgang van ook andere moderne materialen en poogde het behoorlijk sterke, wat donkere Deafened By The Noise Of Time te vatten hoe digitaal geluid organisch in de tijd zou kunnen opgaan. Hij experimenteerde eerder al met onder meer Raster en Staaltape, concerteerde op Rewire en SXSW en werkte met o.a. Frank Bretschneider en Byetone.
Voor Music From Airports verzamelde hij korte opnames met zijn smartphone in verschillende luchthavens. Doorgaans zeker niet de mooiste plekken natuurlijk, met vaak onpersoonlijke architectuur, wars van regionale of nationale identiteit, alsof je zintuigen meteen voor en na je reis nog even moeten geneutraliseerd worden. Net om de bijhorende samples in een meer persoonlijke setting te brengen, stuurde Warnecke ze eerst door een 1010 Lemon Drop – een granulaire synth – om ze, via Max MSP, van individuele patches na allerlei modulaties en iteratieve bewerkingen te herleiden naar veellagige bouwstenen, klaar voor verdere compositie, vooral via Ableton.
Timefullness neemt zo eerst nog een koffie in Kopenhagen, hoort de vliegtuigmotoren aan, versnippert het geheel en verwerkt die zuigende motoren tot een roterende drone. To Fit A Building Inside A Box is meteen een uitzondering op het centrale thema: hier wordt een Debussy-concert op de radio gecapteerd, met krakende ontvangst in een tunnel in Genève, overgaand in zestienlagige loops, waarmee ambient pads en gekraak variabel worden gerekt, gefilterd en bevroren.
Intercomsignalen en trage vliegtuigmotoren wentelen zich in een trage, wat mystieke drone met A Mind Experiment Concerning Audible Thresholds. Warnecke’s methode mag dan synthesetechnieken uit autogeneratieve muziek hanteren, dat doet hij wel op basis van zelfgeschreven, of door hem aangepaste modellen. Het blijft een open vraag hoe authenticiteit en auteursrechten binnen de exponentieel groeiende markt van autogeneratieve muziek gevrijwaard kunnen worden, maar Warnecke maakte alvast geen gebruik van open catalogi, noch van AI. Wél ging zijn aandacht naar integratie van spontane invallen en lukrake errors binnen de composities. Op dat vlak vond hij inspiratie bij Cage’s gebruik van de I Tjing, in The Aesthetics Of Failure van Kim Cascone, Handmade Electronic Music van Nicholas Collin en ook wel in Eno‘s Music For Airports, dat gestuurde variatie ook een plaats gaf, en in zekere zin conceptueel een inverse vindt in Warnecke’s plaat. Er is kortom plek voor grit en glitches in Warnecke’s studio, maar binnen passende grenzen.
Pointless vangt een Frans chanson op in een luxeboetiek, isoleert er letters uit en zet ze in een microwereld van effecten en dubby ambient echo’s. Technisch vernuftig en vernieuwend is het heel zeker, maar muzikaal daarom nog niet meeslepend. Modern Love slaagt daar beter in: elementen uit dat – tijdens een liftpassage in een Zwitserse luchthaven vaag op de achtergrond spelende – Bowie-nummer, worden met perslucht in gefilterde ruis gedrenkt onder een abstract, wat elektro-industrial aandoend ritme.
Over naar Montréal dan, waar een bezoek aan een toiletruimte tot drukke editing van een gesamplede papierdispenser leidt, afgewisseld met een set versplinterde andere impactgeluiden, ingebed in een gefilterde padloop. Mocht dat label consistent zijn verdergezet, had dit ook op Mille Plateaux gepast, net als de poëtische widescope soft drones van A Pale Copy A Lifetime Later, dat, gelardeerd met glitch en onderkoelde, uit elkaar spattende beats, aan de haal ging met fragmenten van een muzakjazz-versie van een laat-sixties nummer van The Turtles.
Een pre-covid intercom in het al een tijd gesloten Berlijnse Schönefeld sluit een technisch inventieve plaat af die het artistiek best gewaagde gebruik van modellen uit de autogeneratieve muziek verkoos, omdat Warnecke intussen na dertig jaar elektronische muziek té weinig verrast meer wordt door meer klassieke, gekende wegen van geluidssynthese.
