Of het nu 1 april was of niet, de veelzijdige kunstenaar Philippe Petit eiste onze aandacht op met zijn eclectische album Closing Our Eyes.
Net zoals veel van zijn werk is ook dit album een niet voor de hand liggende verzameling nummers die elektronica en akoestische speelsheid met elkaar vermengen. Ooit journalist, dj, de bezieler van de twee uitermate interessante labels BiP_HOp en Pandemonium en ondertussen afgestudeerd in de elektroakoestische muziek in Marseille, is elke plaat een veelzijdige oefening in de verbeeldingskracht van muzikant en luisteraar.
Het kan altijd alle kanten uit met Petit, dat getuigt ook de indrukwekkende lijst van mensen met wie hij eerder al samenwerkte. We denken meteen aan Lydia Lunch, Eugene S. Robinson (meerdere keren), Asva en Simon Fisher Turner. We mogen ook zijn ambitieuze trilogie Extraordinary Tales Of A Lemon Girl en het al net zo impressionante trilogie A Reassuring Elsewhere niet over het hoofd zien.
Elf nummers bevat Closing Our Eyes, elf nummers die telkens helemaal anders klinken maar uitblinken in vindingrijkheid en speelsheid. Een joie de vivre op een niveau dat alleen met zeer veel fantasie tot een onvoorstelbaar palet aan klanken leidt waardoor we geboeid moeten luisteren om niets te missen. Elk geluidje heeft betekenis binnen het grotere geheel, of het nu een pianotoets, een geschraap met een prul, een gevonden geluid of een daxofoon (een experimenteel muziekinstrument uitgevonden door Hans Reichel) is.
We wisten dat Petit geen grenzen respecteert en eindeloos blijft zoeken naar zijn eigen creatieve klankenwereld. Dat hadden we op een stel eerdere releases die we hier in het rek hebben steken al gemerkt en dat bewijst hij nog meer dan eerder eigenlijk op deze plaat. En neen, het is geen aprilvis, zelfs niet eentje van chocolade.
