Singersongwriter is de meest gebruikte term als men het over Pauwel De Meyer heeft. Juist, hoewel dat een vlag is die slechts een deel van de lading dekt. Pauwel doet weliswaar (op de arrangementen van Koen De Gendt na, en live met Anton De Boes en Klaas Borms) alles alleen, toch hoor je op zijn derde plaat heel wat uiteenlopende (fijne) genres.
Having Fun (noem het sarcasme of wat dan ook) duurt amper 25 minuten, maar is melancholie in al zijn vormen. De nieuwe plaat van de frontman van de psychedelische band Monster Youth is er eentje die je van de eerste tot de laatste seconde omarmt.
De negen songs zijn voorbij voordat je het weet, maar zo verslavend dat je meer dan eens de herhaaltoets gebruikt. De man uit Sint-Niklaas raakte in het voorprogramma van Devendra Banhart (ja, degene die een tijdje kon zeggen dat hij het lief van Natalie Portman was) en als je Having Fun hoort, snap je meteen waarom: dit is gewoon klasse van een zeer hoog niveau.
De plaat begint met een bescheiden psychedelische indiepopsong (Lonely Boys), maar ontaardt vlug in het heerlijke Here Again dat met zijn aanstekelijk ritme wel iets van The Byrds heeft. De vrouwelijke stemmetjes doen je denken dat je ergens in San Francisco vertoeft tijdens de jaren 60, maar het is wel degelijk het Sint-Niklaas van nu.
Nothing To Prove voelt aan als een lo-fi versie van The Velvet Underground. Meer lo-fi kan niet. Eventjes maar, voor je het weet ben je al bij het heerlijke Mom’s Car aanbelandt. Prins Albertstraat (vrees niet kinderen, het blijft een Engelse song) flirt met Nick Drake .
Wie een titelsong als Shana-Na bedenkt, heeft ongetwijfeld veel naar Pet Sounds van The Beach Boys geluisterd, en Eiaha Ohipa (wat dat ook mag betekenen) breekt je hart in twee.
Je wil een samenvatting? Prachtplaat!
