Deze week moesten we afscheid nemen van Paul Couter. De vroegere collega van Arno liet echter nog een mooi muzikaal testament na. Begin deze maand verscheen het album Domisoldo. Het is het laatste deel van een trilogie waarin Couter zijn muzikale memoires neerschreef. In 2015 verscheen het eerste deel A Yellow Tape Recording, het jaar daarop Paspeur. Het was Pauls laatste wens om de trilogie voltooid te zien en daar is hij nog net in geslaagd.
In de trilogie gaat Paul Couter op stap door de schemerige stad met z’n blues fanfare. Wildvreemde, woeste ontmoetingen met fatale open eindes. Stadsmuziek op zonovergoten pleintjes op het platteland. De liefde, de onzin en andere noemenswaardigheden. Het is dezelfde vibe die Couter wist te vatten toen hij samen met Arno deel uitmaakte van FreckleFace en Tjens Couter.
Verwacht op dit album geen bijzondere koerswijziging van Couter. Het is niet voor niks dat de man in 1980 uit T.C. Matic stapte omdat hij niks voelde voor de nieuwe richting die Arno en co wilden uitgaan. Paul nam altijd een voorbeeld aan de Britse bluespurist Alexis Korner, om zijn eigen muziek te blijven spelen met weinig begeleiding. Hij wilde altijd zijn goesting doen omdat dat voor hem veel waard was, en dat heeft hij tot zijn laatste dag gedaan.
Op Domisoldo horen we de pure Paul Couter op zijn best. Zes pakkende songs met een bluesy vibe die wat aanleunt tegen J.J. Cale. De karakteristieke, doorleefde stem van Paul vult de sfeervolle nummers perfect aan. Hij had geen beter testament kunnen achterlaten dan deze fijne plaat.
Het vinylalbum en de vinyl boxset zijn allemaal al uitverkocht. Je kan het album wel nog digitaal verkrijgen via Bandcamp.
