DELEYAMAN – Sentinel (Sonic Rendezvous)
Acht platen heeft Deleyaman al uit, en vaak wordt het muzikale project van de in Istanbul geboren Aret Madilian geassocieerd met Dead Can Dance. Niet toevallig, het Australische duo coverde reeds het Deleyaman-nummer Autumn Sun tijdens hun Dead Can Dance best of-tour en Brendan Perry zelf werkte al meermaals mee aan de platen van Deleyaman. Ook op deze Sentinel doet hij dat door op The Valley de cimbalom, de Griekse bouzouki en de drums te bespelen.
Deleyaman is dan ook perfect luistervoer voor Dead Can Dance-fans die iets anders willen dan het origineel. De formatie rond deze Armeense muzikant wordt grotendeels gedragen door de duduk, een oud blaasinstrument dat voor prachtige klanken zorgt.
Samen met de Franse Beatrice Valantin, waarmee hij van in het begin mee samenwerkt, zorgt Aret met Sentinel wederom voor een prachtplaat.
Net als het grootste deel uit de Dead Can Dance-catalogus zijn ook de composities van dit tweetal toegankelijk en gevarieerd. De plaat begint en eindigt met geluiden van de kust (de twee wonen al een tijdje in Normandië) en daar tussen hoor je tien songs die verwantschap tonen met postpunk (het geluid dat Dead Can Dance op hun eerste platen liet horen), neoklassiek en darkwave. (Didier Becu)
BECK – Hyperspace (Caroline)
Platen uitbrengen in december is niet wat je noemt een goede zet. Iedereen is bezig met het plannen van het feestmenu en door de niet te vermijden eindejaarslijstjes ontsnap je sowieso aan de aandacht. Niet dat Beck Hansen daar ook maar één seconde van wakker van zal liggen. De muzikale vernieuwer uit Los Angeles doet al sinds zijn debuut Mellow Gold zijn eigen zin en daar is tot op vandaag niks aan veranderd.
Iedere Beck-plaat is dan ook anders. Beck staat dan ook gelijk aan iets wat je niet verwacht. Of het nu aan het tijdstip van uitbrengen ligt of niet, feit is dat zijn veertiende plaat Hyperspace zonder veel toeters of bellen de wereld werd ingestuurd. Om het nog maar eens over onze eindejaarslijstjes te hebben was het opvallend om te zien dat deze titel er geen enkele keer in voorkomt. Ooit was dat anders voor Beck! En toch is Hyperspace een allesbehalve slecht album. Integendeel, meer dan eens herinnert Beck je eraan waarom hij al decennia lang gezegend is met de term van genie.
De hoes met de knalrode auto laat het al vermoeden. Een knipoog naar Back To The Future en jawel, een plaat waarop Beck zich laat verleiden door futuristische 80’s-synthpop. Op zo wat iedere track wordt Beck bijgestaan door Pharrell Williams en op Stratosphere hoor je zelfs Chris Martin, niet dat dit nu per se moest.
Hyperspace lag naar verluidt al jaren in de wachtrij, maar is nu pas werkelijkheid geworden. Ook al flirt iedere song met de 80’s-sound, kan je de Amerikaan geen enkele keer van herkauwen beschuldigen. Iedere song wordt bekeken door de unieke Beck-bril, wel is het zo dat Beck nog nooit zo gestreefd heeft naar het schrijven van een perfecte popsong zoals hij dat hier doet. Want popsongs dat zijn het één voor één op deze veertiende, en dan nog van die mooie melancholische! Hyperspace is misschien geen Odelay of Sea Change geworden, maar dat het meer is dan een tussendoortje lijkt na een paar beluisteringen meer dan duidelijk! (Didier Becu)
LOVATARAXX – Hébéphrénie (Unknown Pleasures Records)
Lovataraxx, het Franse duo met de onmogelijke (om niet te zeggen belachelijke) naam heb je ongetwijfeld al reeds zien opduiken in Uitheems Geduister. De twee verdiepen zich dan ook in de kille geluiden van de jaren 80 en proberen daar iets leuks mee te doen. In dat leuke slagen ze grotendeels, alleen gaat dit debuut mank onder een ver te zoeken originaliteit. Mits wat goede wil, je moet niet eens een kenner van het genre zijn, kun je op iedere song wel een bekende naam plakken.
Zelf dwepen ze met namen als Suicide en Tuxedomoon, maar deze invloeden vind je nooit terug. Hébéphrenie is an sich geen slechte plaat, en mag gerust mee met de grote hoop van cold wave-releases die proberen aan te sluiten bij de grote voorbeelden uit de jaren 80 maar zelden of nooit kunnen ze met het origineel meelopen. In iedere song slagen de twee er wel in om de juiste toon eruit te pikken, maar beter dan “een doorslagje van” The Cure, Lebanon Hanover (Angst), Minuit Machine, Andreas Dorau of godbetert Sigue Sigue Sputnik (Ana Venus) wordt het nooit. Behangpapier voor nostalgische zielen, meer is het niet (Didier Becu)
VARIOUS ARTISTS – Anthology of Contemporary Music from Middle East (Unexplained Sounds Group)
Er zijn mensen op deze planeet, met een devotie voor muziek, die zo diep mogelijk gaan graven in de undergroundscene dat het resultaat van dit graafwerk bijna onwaarschijnlijk is. Rafaelle Pezzalla (ook actief als Sonologyst) is de bezieler en zoeker van het Unexplained Sounds Group-label, die zich volledig toelegt op de hedendaagse experimentele en alternatieve elektronische muziek van onze overbevolkte planeet.
Met de nieuwe Unexplained Sounds Group-release Anthology of Contemporary Music From Middle East presenteert hij een nieuw hoofdstuk van het Sound Mapping-project met speciale aandacht voor niet-Westerse landen dit in navolging van de selectie van hedendaagse elektronische muziek van het Afrikaanse continent.
Deze compilatie richt zich op experimentele en alternatieve muziek uit het Midden-Oosten en omvat artiesten uit Egypte, Libanon, Turkije, Bahrein, Koeweit, Iran, Israël, Irak, Palestina, Jordanië, Afghanistan en Cyprus. Deze bloemlezing toont een zeer interessante kijk op de geluiden van artiesten geworteld in hun tradities met een progressieve kijk op de nieuwe grenzen van hun muziek.
Deze (nu nog onbekende) geluidspaden verkennen zowel experimentele als radicale improvisatie, gestoorde elektronische tribale sonische structuren als psychedelische noise-drone escapades die de zandkorrels van de woestijn doen sublimeren in dampende grensverleggende soundscapes. Anthology of Contemporary Music from Middle East legt hier een ongelofelijke geluidspuzzel bloot waarin de luisteraar zijn favoriete weg zal vinden naar nieuwe oorden van architecturale muziekconstructies.
Van een muzikale mindfuck gesproken, deze compilatie is verplichte kost voor de fans van experimentele en grensoverschrijdende elektronische muziek. We zijn door deze verzameling op een bovennatuurlijke wijze uit ons lood geslagen. Top! (Patsker Omaer Beguin)
ANGEL OLSEN – All Mirrors (Secretly Recordings)
Tien jaar geleden daalde een engel uit de singer-songwriter-hemel van Chicago over het muzikale landschap neer. We mochten haar collectief als Angel Olsen aanspreken. Waar ze op My Woman in 2016 Bob Dylan-gewijs de indiefolk stevig was beginnen kruiden met elektrische gitaar en snedige akkoorden, doet ze er bij All Mirrors nog een schepje bovenop. Angel Olsen klinkt dit jaar méér Chelsea Wolfe dan Chelsea Wolfe zelf, die dan op haar beurt meer Olsen-genen vertoont, maar we wijken af.
De hoes van de plaat komt koud binnen, een naar goeie gewoonte raadselachtig kijkende Angel tegen een zwarte achtergrond. Opener Lark is een behoorlijk indrukwekkend nummer dat warm en zacht inzet om in een spervuur van schizofrene strijkers haren ten berge te doen rijzen. Titelnummer All Mirrors gaat verder op de ingeslagen weg maar voegt de typische ritmesectie (bas en drum) toe aan de sound die hierdoor een log rockend karakter krijgt, wat hier perfect werkt.
De nummers die hierop volgen zijn ook rijk gearrangeerd en maken behoorlijk indruk. Too Easy kondigt zich als een niemendalletje aan maar ontpopt zich in het refrein tot een geweldige song. New Love Cassette is een topnummer met een iets hoopvollere tekst. In What It Is wordt het geweer van schouder gewisseld met een vleugje electro-psychedelica en een huppelend ritme. “It’s easy when you’re passionate. It’s easy when you know your way around”, zingt Angel. In veel nummers hoeft de breekbaarheid in haar stem, een notoir handelsmerk nochtans, niet uit de toonladder geplukt te worden. Geen erg want ook bij lijzige vocals weet ze perfect hoe een nummer naar een hoger niveau te tillen.
Van een Impasse is er op deze plaat hoegenaamd geen sprake, hoewel het zevende nummer dit als titel meekreeg. Ook hier ‘Larkiaanse’ toestanden, een trage, donkere opbouw en een bombastische vol orkestrale (aja van full orchestra hé) epiloog. Goh, wat is ze hier straf in. We hadden om haar breekbaarheid gevraagd, en we krijgen die ook in een adembenemend Tonight. Een dreigende partij strijkers zweeft boven haar zachte, licht fluisterende, ingehouden stem die de pijn van afscheid nemen van een relatie bezingt. “And it’s not because I don’t love. Just don’t have time to explain”.
Summer is knappe emorock met een alweer eerder winterse neerslag in de teksten. ”I lost my soul, was just a shell. There was nothing left that I could lose.” Typische singer-songwriterskills met een weliswaar behaaglijk aanvoelende siroccowind. Ook dit werkt best.
Hartverscheurend is het enige adjectief dat past bij een bloedstollend mooi Endgame dat op deze plaat echt wel de veelzijdigheid van Angel Olsen in de verf zet. Chance sluit de rij en schakelt naar bigband motief over wat misschien net te melig klinkt. Eens Angel haar hoge tonen opzet gaan we toch weer met zijn allen overstag.
Voor wie hopeloos te laat was met het perfecte kerstcadeautje weet meteen hoe dit kan goedgemaakt worden. (Hans Vermeulen)
VLAD IN TEARS – Dead Stories Of Forsaken Lovers (Echozone/SOULFOOD)
Het Duitse Echozone-label blinkt niet bepaald uit in kwaliteit. Onder het mom van goth of wat daar moet voor doorgaan, vind je in hun catalogus vaak niet meer dan Rammstein-klonen die je na tien seconden speeltijd genadeloos uit je cd-speler kiepert.
Vlad In Tears is muzikaal iets anders, maar daarmee is dan ook alles gezegd. De onnozele cover (een skelet dat met een lijk neukt) laat het allerslechtste vermoeden en, jawel, na één song hebben we reeds door dat deze in Duitsland verblijvende drie Italiaanse broers een plaat hebben gemaakt waar ieder zinnig mens maar beter kilometers vandaan blijft. Populair in Duitsland blijkbaar, wat meteen veel over de smaak van onze Duitse vrienden zegt en muziek die verstikt in lachwekkende clichés. Songtitels als We Die Together of Every Day It’s Gonna Rain spreken voor zich. Potsierlijke poseurs die iets doen wat in de verte op gothrock lijkt (denk aan Him of The 69 Eyes) en enige verwantschap vertoont met wansmakelijke 80’s-metal. Zanger Kris Vlad (jaja) kan voor geen meter zingen en soms lijkt het alsof je naar een slechte parodie aan het luisteren bent. Naast de tien compleet overbodige tracks, worden de oren nog eens extra geteisterd door zeven akoestische songs die niet meer dan onverdienstelijke pogingen zijn om iets te doen wat op Queen lijkt. Troep. (Didier Becu)
JAVVA – Balance Of Decay (Antena Krzyku)
Je kent ze wel die plaatjes die je niet slecht vindt, en nooit zal slecht zal vinden, maar toch niet weet wat je er moet mee aanvangen en die uiteindelijk vrede moeten nemen met een paar draaibeurten om daarna in je kast stof te liggen vergaren tot je niet meer weet dat je het schijfje ooit in je bezit had. We vrezen dat het debuut van de Poolse Javva er zo eentje is.
De titel van de plaat (Balance Of Decay) dien je zeer letterlijk te nemen, het is dansen op de koord en daarmee hebben ze het natuurlijk over onze planeet die elke minuut, om welke reden dan ook, lijkt te gaan barsten. Spilfiguur van deze band is ene Bartek Kapsa die ook betrokken is bij Something Like Elvis. Een naam die op de lachspieren werkt, weten we ook wel, maar toch al de baan opging met grootheden als Fugazi en NoMeansNo. Zo’n referenties moeten de verstandige lezers meteen aangeven dat Javva uit het noisevaatje tapt.
Acht songs die evengoed in 1993 konden geschreven zijn en waar zo wat alles inzit behalve het gewone. Traditionele songstructuren dien je hier dan ook niet in te zoeken, bij moment lijkt het wat op een uit de hand gelopen vrijpartij tussen Talking Heads (die ritmes!) en Shellac (eeeuh, dat Shellac-gevoel). Geen seconde lijkt het erop dat je naar iets overbodig luistert, maar ook geen seconde dat je het nodig hebt in je leven (Didier Becu)
