“Een bescheiden kameropera van slapende dromen”, zo doopt de Brusselse componist Nicholas Lens zijn verzameling breek- en kostbare liederen waarvoor hij samenwerkte met Nick Cave. Kan je de grandeur van opera in de intimiteit van een kamer vatten? Dit verbluffende kunststuk bewijst het met verve.
Als kind van de Westhoek groeide Lens op tussen de graven van duizenden en duizenden soldaten. Een fascinatie die in 2014 uitmondde in de opera Shell Shock, waarin de stemloze slachtoffers van de oorlog een stem krijgen: de soldaat, de verpleegster, de weeskinderen, de eenzame moeder. Voor het libretto, de tekst dus, klopte hij verrassend genoeg aan bij Nick Cave. Zes jaar na hun huzarenstukje hebben de twee nu een nieuwe samenwerking uit. Cave tekende voor de teksten en Lens voor de muziek, maar in de praktijk ontstond een wonderlijke synergie.
Toch horen we Cave hier nergens zingen. Nicholas Lens’ diepe stem doet je wel wat aan de Australische bard denken, maar de grote ontdekking is Lens’ dochter Clara-Lane. Haar kristallen stem maakt van Litany Of The Forsaken het hoogtepunt van dit album. De titel voorspelt weinig opbeurends, maar wie eenmaal die fonkelende diamant heeft beluisterd, wil dat alleen maar nog eens doen. Voor wie niet vertrouwd is met opera, zullen nummers als Litany Of Fragmentation wat meer moeite vergen.
Maar die moeite wordt beloond. Caves teksten zijn als vanouds duizelingwekkend sterk (“I constructed a strange mask from the pieces of me” krijgen we nooit meer uit ons hoofd) en Lens borstelt daar composities van in een weelderige klankkleur. Omwille van de afstandsregels moest elke instrumentalist zijn bijdrage afzonderlijk komen opnemen, maar daar valt niets van te merken. De muziek is verweven tot een naadloos geheel.
De dagen zijn kort, de straten kil, maar in een wereld die enkel nog uit kamers lijkt te bestaan, biedt de kameropera van L.I.T.A.N.I.E.S. de troost die we nodig hebben.
