De Antwerpse band New Rising Sun bestaat ondertussen al 10 jaar en is inmiddels al aan haar vierde album toe. Bij de vorige releases putte het viertal vooral uit het traditionele folkrockvat. Met Helenium zijn ze een nieuwe weg ingeslagen, meer bluesy desertrock gericht. De plaat werd vernoemd naar het afgelegen landhuis aan de Belgische kust waar alle nummers werden geschreven en opgenomen.
Dat is even aanpassen, want New Rising Sun klinkt nu volledig anders. Is dat een minpunt? Voor ons niet, op dit album staan 12 straffe songs waaraan je hoort dat er hard aan gewerkt is. Sterke arrangementen die deze plaat toch wel een unieke klank geeft. Dries Bongaerts’ stem klinkt als een mix van David Eugene Edwards (Woven Hand/16 Horsepower) en Eddie Vedder. Met ander woorden intens, doorleeft en gevoelig.
Muzikaal is het allemaal wat steviger dan de bands vroegere nummers. Ook daar is de band gegroeid naar een mix van Pearl Jam en 16 Horsepower. Wat op zich een originele combinatie is en het werkt prima. Duistere, intense rootsrock die je pakt van begin tot eind.
Het titelnummer is de enige song die niet echt bij de andere past, een bombastische instrumentaal track waar de geest van Pink Floyd in rond spookt. Wat niet echt een meerwaarde geeft aan deze plaat. Maar de andere 11 songs vormen een mooi geheel waar de kwaliteit en straf songschrijverstalent vanaf druipt!
Dat deze plaat er gekomen is dankzij crowdfunding geeft ook aan dat ze 100% voor hun zaak gaan en hopelijk is Helenium de plaat die de ogen van de platenfirma’s opent voor New Rising Sun want dat verdienen ze dubbel en dik!
Op 20 september stellen deze klasbakken het album live voor in De Casino te Sint-Niklaas.
