Naima Joris kreeg muziek met de paplepel ingelepeld door haar grootvader die opera zong en haar vader Chris die een gerenommeerde jazz percussionist is. Ze werd dan ook vernoemd naar de ballade die John Coltrane voor zijn eerste vrouw Naima schreef. Toch moest ze bijna tot haar veertigste wachten voor haar carrière definitief in gang schoot. Ze begon te zingen op haar 27ste als backing vocaliste bij onder andere The Happy, Isbells en Raymond van het Groenewoud en haar vader vroeg Naima regelmatig mee als gastzangeres. Zo ontdekte ze haar eigen stem.
Op de debuutep staan nummers waarin ze haar verdriet verwerkt na het overlijden van zus Saskia. Saskia overleed bijna drie jaar geleden aan de gevolgen van kanker. Voor Naima maken deze songs deel uit van het rouwproces. Ze wilde het leven van Saskia eren door de pijnlijke gevoelens om te zetten in iets nuttig en moois, in plaats van te blijven zitten met leeg verdriet.
Het album is dan ook een wondermooi eerbetoon dat diep onder de huid kruipt. De ep opent met de pakkende singles Soon en Bellybutton. Daarin maken we kennis met Naima’s jazzy blues die een kruising is tussen Melanie De Biasio, Cassandra Wilson en de tristesse van Billy Holiday. Ook de andere nummers op deze ep zijn even intens.
De sfeer van Missing You kunnen we wat vergelijken met Sometimes It Snows In April van Prince. Wat Naima daar neerzet met haar muzikanten, daar krijg je een krop van in de keel van. Ook met Life pakt ze ons volledig in. We horen Naima’s fluwelen stem die enkel begeleid wordt door gitaarklanken. Zelfs met deze minimale arrangementen krijgen we kippenvel. My Home sluit de ep op sublieme wijze af. Deze song wordt prachtig opgebouwd. Eerst is er enkel Naima’s innemende stem en een gitaar, de melancholische eufonium partij kleurt het nummer verder mooi in.
S/T is een heel donkere, meeslepende maar vooral bloedmooie ep en wat ons betreft dé debuutep van 2021! Wat een talent!
