Vorig jaar brachten Andrea Merolle, Barbara Margani en Andrea Sperduti onder de naam Modern Stars hun debuutplaat Silver Needles uit. Voor die plaat liet het trio zich inspireren door Spaceman 3, Primal Scream en Suicide. Het leverde een uniek album op met veel fuzzy distortion gitaren, een zalige groove en soprano Margani die af en toe eens flink haar keel openzet.
Een dik jaar later heeft Modern Stars al een nieuw album uit. Voor Psychindustrial lieten ze zich tekstueel beïnvloeden door 1984 van George Orwell en Brave New World van Aldous Huxley. Het album vertelt het verhaal van een fictieve persoon die teleurgesteld is in een wereld waarin kapitalisme zo belangrijk is. Hij keert zich volledig tegen de maatschappij om zo te overleven als mens.
Met zo’n thema in het achterhoofd weet je al dat dit een redelijke zware plaat is. Elk nummer klinkt donker door de loodzware gitaren die af en toe wat shoegaze muren opbouwen, een monotoon drumpatroon en een vrij ééntonige zang. Als Margani af en toe roept en kreunt zoals een Diamanda Galas, krijgen de nummers soms wat kleur, maar het blijft toch allemaal vrij duister.
Nu en dan komt er ineens een sitar om de hoek die het Modern Stars-geluid wel een psychedelisch tintje geeft. Wij moesten regelmatig denken aan Jesus & Mary Chain ten tijde van Psychocandy maar dan zonder de stofzuigergitaren. Gelukkig heeft het trio ook nog wat gevoel voor humor. Zo staat er op de plaat een eigen versie van Donna Summers I Feel Love. Het nummer kreeg de titel Indian Donna Summer en ze gebruiken stukken tekst uit de klassieker tegen een achtergrond van donker, spacey geluid.
Modern Stars trekt, zoals op het debuut; de lijn verder met een psychedelisch donker geluid waar een mens absoluut niet vrolijk van wordt. Het klinkt soms allemaal wat té monotoon en de invloed van Suicide is zeker te merken.
