Rouquart had voor dit album geen betere titel kunnen verzinnen dan Homo Eclecticus. De man is van alle markten thuis. Met Eraserhead maakt hij garagerock, met Vonnis gooit hij het over de hardcore punknoise boeg en met Barst bewandelt hij het doomnoisy progmetal pad. Het was dan ook te verwachen dat Maxime op zijn soloplaat alle stijlen op een hoopje zou gooien en er zijn eigen ding mee deed.
Het album opent stevig met Dirty Motherfucker waarvoor Rouquart de mosterd ging halen bij Nine Inch Nails en Filter. Daaropvolgend krijgen we lo-fi funk die doet denken aan Beck met The Feels Are Good. Live, Laugh, Love heeft een aanstekelijke donkere groove en heeft ook iets van de experimentele sound van Trent Reznor en co. Na al die donkerte is het tijd voor iets totaal anders en dat krijgen we met het glamrock achtige Jaguar Boogie.
Blijkbaar mag al die lichtvoetigheid niet te lang duren en in Ectasy Street mixt Rouquart futuristische electro met dreigende grooves. Nog meer donkere gitaren krijgen we in Dedication. Gelukkig volgt daarna de instrumentale outro Lockout die ons laat bekomen van al die donkerheid. In dat nummer experimenteert Maxime met een soort van psychedelische triphop waar op het einde enkel het psychedelische van overblijft.
Je kan moeilijk een duidelijk lijn trekken in deze plaat, het lijkt meer een verzamel album van alle facetten van Maxime Rouquart. Boeiend en afwisselend is het zeker, maar het vormt niet echt één geheel.
