Het winteroffensief zou de aandacht bijna durven afleiden van de ep die Martin ‘Depeche Mode’ Gore eind januari heeft uitgebracht. The Third Chimpanzee heet het kleinood dat zoals gebruikelijk geen hapklare brok ijs is geworden.
We stelden hier reeds Mandril en Howler voor, de vooruitgeschoven warmmakertjes. Alle songs zijn vernoemd naar een primaat. De thematisch sterk uitgebouwde opvolger voor MG uit 2015 blijkt zijn sterkste en meeste beklijvende solo-prestatie tot op heden te zijn.
Ondanks het strikte instrumentale karakter van de plaat is niets wat het lijkt. Martin heeft zijn synths losgelaten op stemopnames die hij zodanig bewerkte dat het bijna menselijk klinkt maar toch weer helemaal niet. Het flirt dus eerder met apengeluiden wat meteen de blauwdruk vormt voor alle tracks op deze ep. Opener Howler is logge, indringende donkere elektronica, dwepend met adjectieven als huiveringwekkend en hypnotiserend. De nummers zijn opgenomen in het gerenommeerde Electric Ladyboy in Santa Barbara en klinken doorlopend erg filmisch. We dwalen door een soort luguber, koud muzikaal landschap dat een nieuwe dag aankondigt, middels spooky baslijnen en vintage industrial bombast. Howler’s End herneemt de melodie van Howler in een minimalistische winterjas.
Capuchin heeft dan weer dat klinisch coole dat bijvoorbeeld ook Clean van hitplaat Violator ijzingwekkend mooi maakte. Vervet, het langste nummer op deze ep, lijkt een strijdtoneel waarin primaten elkaar bekampen. We volgen Katniss Everdeen die in The Hunger Games, Catching Fire de strijd aangaat met vervaarlijk grommende aapachtigen. Akelige metalen synthklanken bouwen langzaam een spanningsveld op door melodie te laten clashen met tegenmelodie. Heel erg intrigerend.
Gore’s solo werk werd in het verleden al gebruikt als inspiratiebron voor Delta Machine van Depeche Mode, en hier lijkt Martin inspiratie te hebben geput uit de gitzwarte sfeer die Ultra lang geleden uitstraalde. Vooral de industriële klanken van Mandril refereren vlotjes aan die Ultra-plaat uit 1997. Eigenlijk had Gore dit tot een album mogen uitwerken maar had hij dan niet het werk van zijn band totaal overklast? Stevige aanrader hoe dan ook.
Cover: (c) Travis Shinn
