Twee jaar zonder Mark Lanegan, en de leegte die hij nalaat wordt alsmaar donkerder. Niemand kan zijn unieke stem en teksten vervangen. Als troost is er nu Bubblegum XX, drie schijven met het in bloed gedrenkte geremasterde meesterwerk van twintig jaar geleden, een ep en een grote hand vol onuitgegeven materiaal.
Bubblegum is een van de weinige platen zonder één zwakke track. En zoals dat bij wijn gaat, wordt de elpee met de jaren rijker zonder dat ze haar initiële kracht verliest. De muziek laveert tussen, onder en naast blues, zware rock, krautrock, alt country, gospel en minimalistische punk uit de 70’s. Lanegan was veertig en had zwaar geleefd toen hij zijn vijfde soloplaat uitbracht, zijn verslag van zijn persoonlijke hel.
Zijn stem, gerijpt door alcohol, sigaretten en zware drugs, klinkt vol teer en de gruzelementen van het leven. De teksten zijn gekleurd in vijftig tinten zwart.
“Did you call for the Night Porter?”, klinkt het in de openingsdans. De zanger voelt zich ongemakkelijk. Er ligt een lichaam in de kamer, mogelijk dat van zijn kameraad Kurt Cobain, zoals Lanegan later bekendmaakte. ”Turn out the lights”, beveelt hij, “just blood running warm.” Tekstueel begeeft Lanegan zich in de stedelijke woestenij waar ook Bukowski, Hubert Selby en andere chroniqueurs van de onderbuik graag in verdwaalden. De rustige onderliggende muziek wordt aangevoerd door een orgel. Een gitaar klinkt als een lastige vlieg die je niet neergemept krijgt.
PJ Harvey schuift aan bij de gewelddadige woestijnblues van Hit the City. En dan is het tijd voor seks. Trouwjurken gaan aan en uit in Wedding dress. En straks komt the dark angel nog eens langs in het bloedgeile Come to Me. Maar eerst drugs. Veel drugs. Methamphetamine blues, uitgegroeid tot een live anthem, waarbij de hamer op het aambeeld ongenadig doorklopt tot het einde. Tijd voor relatieve junkierust, in One Hundred Days. Het is wachten, honderd dagen, … “There is no morphine, I’m only sleeping”; Baudelaire is nooit veraf. In het ter plekke geschreven en opgenomen Bombed wil zijn geest op vakantie gaan. “When I’m bombed, I stretch like bubblegum and look too long straight at the morning sun”.
De liefde wordt prachtig bezongen in de mijmerende bijna-gospel Strange Religion. “Cause of you I been alive. And this Buick’s a Century, ’73 like you. Some strange religion.”
Tijd voor nog meer seks, dan. Het ruwe en heftige Sideways in reverse is niet voor gevoelige kijkers met dito oortjes. Het bloed druipt er dan weer vanaf in de murderballad Like Little Willie John. De muzikanten klinken helemaal ontregeld in de bad trip Can’t come down. Helemaal op, kraakt hij de Morning Glory Wine. Via Head krijgen we opnieuw junkieverdriet in de pokkehete Death Valley Blues. Een beetje hoop is er in afsluiter Out of Nowhere.
De twee andere schijven bestaat uit de ep Here comes the weird chill, b-kantjes, demo’s en onuitgegeven materiaal uit 2003-04. De ep kwam destijds voor Bubblegum uit. Behalve de mokerslag Metamphetamine Blues allemaal andere, toen nieuwe, nummers. Dit is Lanegan grand cru, met als hoogtepunt de krautblues Wish you well. “Your eyes are stone she said, beautiful and dead.”
