Eigenlijk keken we heel hard uit naar Pulsar, het alweer derde album van L’ Impératrice, zeg maar sans gène de ontbrekende schakel tussen Daft Punk, Kraftwerk, Jean-Michelle Jarre, Air en Chic. Onze favoriete signature track van dit Parijse zestal zal wel voor eeuwig en een dag Peur des Filles blijven, uit het in 2021 verschenen sterke album Tako Tsubo. Maar ook bij het gloednieuwe Pulsar kunnen we ons synthpop-hartje ophalen.
Op Pulsar wordt de lijn van het vorige album verdergezet. Geen compleet andere plaat dus, maar dat hoefde van ons dan ook niet per se. En soms is meer van hetzelfde niet noodzakelijk slecht, toch? Ook op Pulsar is het genieten van het dromerige en sensuele stemgeluid van Flore Benguigui, begeleid door zachte sfeervolle synthipop met jazzy vibes, al dan niet licht dansbaar met funky riffs en soft-disco.
Verwacht je dus niet aan een volledig andere plaat, noch een grote koerswijziging, behalve misschien de ietwat overbodige hiphop-pastiche Sweet & Sublime, een duet met Erick The Architect. Er wordt met nog andere gastvocalisten gewerkt, dat is dus wel nieuw. En de band nam alles zelf in handen deze keer, ook de heldere productie.
De spacey instrumental Cosmogenie opent de plaat, om dan naadloos over te gaan in het verrukkelijke Daft Punkesque van retro disco bezwangerde Amour Ex Machine waarin je voor het eerst van dat mooie stemgeluid van Flore Benguigui kan genieten. Tot aan het slot met de bevreemdende titeltrack, met vervormde stemmetjes en keys, word je op flink wat lekkers getrakteerd, in een tijdspanne van een goede veertig minuten.
Zoals bijvoorbeeld het bijzonder funky Me Da Igual, met heerlijke gitaarlicks en het stemmetje van Benguigui dat hier best wel geil klinkt, pardon our french. Lekker! Of ook de verfrissende bubblegum synthpop die Love From the Other Side is, catchy as hell.
Nog meer catchyness en voer voor onze dansbeentjes is Danzi Marilu, featuring Faboana Martone. Meezinger ook, dit stiekeme huwelijk tussen Boney M, Chic en Daft Punk.
Erg leuk is ook Girl!, voorzichtig dansbaar met funky loops en hooks, zware keys en met strijkers zowaar. Weerom prachtig gezongen door Flore.
Déja Vu lijkt te twijfelen tussen zwoel en laidback, flirt een beetje met lounge. Niet meteen een compositie die het langst zal blijven hangen, maar wel gewoon goed. En luisteren naar de hemelse vocalen van Beguigui is natuurlijk nooit echt een straf.
En dan moeten we het nog even hebben over Any Way, waarin folkzangeres Maggie Rogers de lead neemt, begeleid door jazzy en spacey keys. Best wel aardig, zeker voor de fans van Rogers, maar met een teveel aan strijkers en een wat lijzige zweem, hoefde dit precies niet voor ons. Niet echt een toegevoegde waarde dus.
De gasten op Pulsar zijn bonus, de overige zeven nummers staan sowieso al als funky of/en moody zwoele synthipop-huisjes, of hoe L’Impératrice haar relevantie voor de scene bevestigt. Drie goede platen op rij, faut le faire.
Dra is de band live te beleven met onder meer een show in de AB op 25 oktober 2024.
Pulstar is uit op het Microqlima-label en te vinden in de platenzaken en op de streamingdiensten.
