Als er één goede remedie is tegen een writersblock dan is het een goede plaat. Welnu Mana van de Italiaanse zangeres Lili Refrain is er zo één.
Direct komt de associatie met Lisa Gerrard en dus ook Dead Can Dance bovendrijven.
Uitgebracht in april van dit jaar en zeker te goed om er geen recensie aan te wijden en niet alsnog opgespit te worden. De vijfde plaat al van deze dame waarmee ze resoluut nieuwe wegen bewandelt.
Met songtitels als Ki (innerlijke kracht), Sangoma (brug tussen mensen en geesten), Ichor (het bloed der goden en de onsterfelijken) en Mami Wata (watergeest) weten we meteen dat de muziek affiniteit heeft met het spirituele.
Refrain slaagt er wonderwel in om die connectie te maken met brede synthesizerklanken en bezwerende drumritmes waarvoor onder meer gebruik gemaakt wordt van Japanse Taiko trommels.
Ze beschikt daarbij over een fantastische stem die ze op veel verschillende manieren weet te gebruiken. Van stil gefluister tot uithalen die niet in de opera zouden misstaan. Het hele register wordt opengetrokken. De plaat doet af en toe ook wel aan het werk van de Belg Nicholas Lens denken. Soms ingetogen en dan weer breed uitgesponnen zou de muziek zich uitstekend lenen voor een choreografie.
In het nummer Ichor/Sangoma hoor je pas goed met wat voor een fantastische zangeres we hier te maken hebben. In Travellers gaat de beuk erin en komt er zowaar nog een stevige gitaar de kop opsteken.
Laag boven laag worden stemmen en instrumenten opeengestapeld om een mystieke sfeer op te roepen waar het goed vertoeven is. En met Earthling krijgen we nog een bovenaardse afsluiter.
