Landrose, nog nooit van gehoord dachten we? Tot we in ons eigen archief een zoekopdracht gaven en we merkten dat we het project van de in Brussel geboren David Temprano en tevens drummer en lid van Cere, een band die we zeer goed weten te smaken, vorig jaar al eens live aan het werk hadden gezien in de Pit’s in Kortrijk. Hij deed er de support voor de geschifte Japanner Kenmujo wiens set op het ogenblik zelf wel tot de verbeelding sprak, maar waar die van Landrose het langst bleef nazinderen, nu we ons eigen verslagje van die concertavond er op na lezen.
Drummen en tegelijk elektronica, toevoegen met vooraf opgenomen beats en noise, het lukte live en op zijn album Brut lukt dat uiteraard nog beter en makkelijker. Drummen doet hij als een bezetene, van strelen, zachtaardig behandelen tot wild meppen tot aan een gabbertempo toe, Temprano draait er zijn vellen niet voor om. Hij kon het live, ons helemaal overtuigen, en hij kan het op plaat net zo goed.
Denk ergens tussen Nah en Brian Chippendale (Lightning Bolt) in en tegelijk net zo furieus en wild dansbaar als het beste van La Jungle. Temprano doet het zonder verpinken, schakelt van traag naar ultrasnel en slaagt er in om ondanks het experimentele karakter van zijn muziek iedereen bij de les te houden. We waren al onder de indruk van zijn band Cere, we zijn het nog meer van dit Brut. Beatpunk pur sang, het bestaat.
