Volledig op fictie gebaseerd uiteraard, titelde de Nederlandse newwaveband Lune Noire zijn nieuwste album Complot, met dertien nieuwe nummers. Het perfecte aantal voor een album met deze titel! Bij dit zesde studioalbum waarschuwt het Nederlandse trio ons alvast voordat we aan het luisteren gaan. “Alle feiten zouden wel eens verzonnen kunnen zijn. Wie weet…”, laten Victor (zang, gitaar, synths, drumprogrammatie), Sven (backings, mix, live drums, video edits) en Eddie (live synths) weten.
Complot betekent niet meer dan samenzwering. We leven in een wereld waarin elk feit in twijfel getrokken wordt en waar iedereen zijn eigen waarheden gelooft. Victor voelde de nood om hierrond een conceptalbum te schrijven voor La Lune Noire en Complot werd op die manier de perfecte titel voor een album vol complottheorieën, geschreven in de ik-vorm vanuit de persoon die de rol van verschillende complottheoretici aanneemt. Zo duikt er bv. iemand op die gelooft dat de maanlanding fake was, iemand die gelooft dat Marlilyn Monroe vermoord werd in plaats zichzelf van het leven beroofd te hebben.
Zijn schrijvers van moordverhalen dan ook moordenaars? Zijn Victor, Sven en Eddie complotaanhangers geworden? Nee, ze blijven gewoon muzikanten die fictieve mini-verhalen schrijven, verborgen in 5 minuten durende popsongs: “We kiezen geen kant en zeggen niet wat juist of fout is. Jullie zijn oud en wijs genoeg om een eigen idee te vormen.”
Met koorachtige toetsen, een snijdend opvallende synthlijn en meeslepende zang opent The Flat Earth het album. Over zowat de oudste complottheorie van de aarde die niet plat zou zijn!?! “Why should I believe your whispers?”
Met een stevige rocktoets en retrosynths klinkt het dansbare Before I Change The World, met mooie romantisch geïdealiseerde tekst. “Voordat ik de wereld verander, wil ik dansen, wil ik leven, wil ik liefhebben, dromen, je kussen…”
Om te dansen, krijgen we alvast het tintelende Shadows en ook het grimmigere Scapegoat, waarin de “biggest cover-up”-acties van de Russen en de CIA worden bezongen.Ook het electronummer Out Of Control jaagt ons de dansvloer op, met de haakse synths en ritmes.
Die kleine stap voor een mens, maar een grote voor complotaanhangers binnen onze mensheid. De man op de maan bracht ons One Small Step verder bij samenzweringstheorieën. En bij La Lune Noire, klinkt dat samen met fijne backing vocals in een nummer met leuke ritmische toetsen.
Met ijle noten start Area 51, dat in een mechanisch sterk ritmewerk openbarst. Opnieuw krijgen we die knappe koorachtige illusies, die deze keer in een licht industrieel badje gedompeld werden. Ook in When I’m Gone krijgt het ritmewerk een belangrijke hoofdrol, hoewel het hier eerder tribaal klinkt. Een waanzinnig mooie, atmosferische track, die toch wat buiten het verwachte geluid van La Lune Noire valt.
We hoorden knappe wat uitgesproken kenmerkende La Lune Noire-songs waarin synths en zang doortastend weerklinken. Maar er zaten dus ook heel wat verrassingen bij op dit Complot-album, zoals het prachtige, melancholisch trage Monroe. In de track in film noir-stijl, over de vermeende moord op Marilyn Monroe, herhaalt Victor dezelfde twee zinnen opnieuw en opnieuw. Zijn stem klinkt hierbij soberzacht mooi. Aan het eind van de track hoorden we de woorden zo vaak, dat we zelf aan haar zelfmoord beginnen twijfelen. En dát is precies wat er kan gebeuren met iemand met obsessies…
Salem is een traditionele ‘healing spell’ met verwijzingen naar hekserij, die ook in dat sfeertje verklankt wordt. Met het ritme als hartslag van de track, ‘choruszangpartijtjes’ op de achtergrond en het woord ‘witch’ dat fluisterend repetitief, nog meer ritualistische ritmiek brengt.
Nog zo’n uitzonderlijke track op het album, is Illuminati, één van de meest dankbare geheime vennootschappen om te vermelden op dit album. Het nummer is dan ook gehuld in een theatraal mystieke sfeer.
Opgewekt, klinkt The Butterfly Effect in een sonisch hedonisme, waarbij Victors stem opnieuw dat zachtsobere kantje laat horen in de zanglijn. Prachtig klinkt dit alweer! Hoe kleine veranderingen in de basisvoorwaarden toch zo’n sterke gevolgen kunnen hebben… Laat La Lune Noire maar wat vlinderen buiten zijn ‘gewoonlijke’ genre, want die ontdekkingstocht bevalt ons alvast enorm!
Met donkerbonzende beats en een female tribalvoice over de spoken vocals, is Friday het dertiende nummer waarmee dit Complot afgesloten wordt. Over het bijgeloof rond vrijdag de dertiende, uiteraard. Een knappe opbouw waarbij zware onderlagen de flinterdunne lagen van zang, detailelementen,… die daarbij gevoegd werden knap dragen. Bezwerend!
Verrassend én erg geslaagd wat La Lune Noire met deze toch wel eigen-grenzen-doorbrekende nummers neerzet.
Complot is digitaal verschenen in eigen beheer.
