Sandy Lavallart, het brein achter het postrockproject Kwoon, heeft met Odyssey opnieuw een ambitieuze muzikale reis afgeleverd. Het album is een verzameling van dromerige en uitgestrekte composities, vol echo’s van grote voorbeelden zoals Mogwai, Pink Floyd en Arcade Fire. Maar ondanks de grootsheid van de opzet, blijft de emotionele impact van deze muzikale reis wisselvallig.
Lavallarts avontuurlijke geest is duidelijk voelbaar als inspirator voor het album. Van muzikale herinneringen aan de zee in nummers als King of Sea en Fisherman tot sterrenkundige contemplaties in White Angels en Blackstar, Odyssey probeert hij grootse thema’s te vangen in een uitgebreid klankpalet. Toch mist de muziek soms de kracht om werkelijk te ontroeren, alsof de emotie eerder bedoeld is dan echt gevoeld. Uitzondering is Jayne, waar het arrangement eerder klein is in vergelijking met de andere nummers en waar, zeker voor de overbodige grote finale, het nummer wel emotioneel weet te raken.
De nummers balanceren op de grens tussen postrock en progrock, waarbij stukken zoals Leviathan en Nestadio uitpakken met indrukwekkende dynamische opbouwen. Maar juist doordat deze composities zo nauwgezet binnen de lijnen tekenen, blijft de spanning uit. De zorgvuldigheid van de uitvoering komt de esthetiek ten goede, maar voelt af en toe als een rem op de rauwe expressie die het genre zo krachtig kan maken.
Interessant is de variatie die Lavallart in enkele nummers weet te brengen. Wolves bijvoorbeeld mengt elektronica met strijkarrangementen in een poging het postrockidioom te doorbreken. Het resultaat is inventief, maar niet altijd overtuigend. Hier en daar voelt het aan alsof Kwoon een route kiest die nog niet helemaal is uitgestippeld, wat bewonderenswaardig is maar niet altijd even succesvol uitpakt. Het mocht allemaal wat minder braaf, zoals zijn voorbeelden Mogwai al 20 jaar de weg tonen.
De thematiek van het album is rijk en gelaagd, van nostalgie in Life en Youth tot de bijna dystopische sfeer van Last Paradise, waar een metafoor van een zombie-apocalyps subtiel naar hedendaagse uitdagingen verwijst. Toch lijkt die thematische rijkdom niet altijd te resoneren met de muziek zelf. Er is een gevoel van disconnectie tussen het verhaal dat verteld wordt en de emotionele lading ervan.
Odyssey is zonder twijfel een esthetisch verzorgd album, dat zijn luisteraars meeneemt op een zorgvuldig uitgewerkte reis door weidse landschappen. Toch blijft de vraag of die reis niet spannender had kunnen zijn als Lavallart wat vaker had afgeweken van de gebaande paden. Het album blijft een aanrader voor liefhebbers van subtiele, atmosferische postrock, maar laat tegelijkertijd zien dat grootse opzet niet automatisch leidt tot diepe ontroering.
