Een echte geestigaard, die Didier Czepczyk. Op het hoesje van de cd van zijn nieuwste geesteskind Kezdown zien we een dood ventje aan een touw bengelen. Nu ja, feestmuziek hadden we van de bassist van The Breath Of Life ook niet echt verwacht.
Wie aandachtig luistert naar Kezdown zal aanvoelen dat dit een monster is dat al lang uit zijn lijf moest, want hoewel je er dezelfde melancholie in hoort dan van de band waarmee hij al meer dan dertig jaar het voorfront de Belgische darkwave vormt, is Kezdown toch anders.
Mathieu Rousselet op synths en Gaston Hollands op drums, en als gezegd Didier. Dertien tracks met teksten die voor zich spreken: de moeilijkheid om aanvaard te worden in een maatschappij als je denkt dat het leven verder reikt dan wat Walter Capiau te bieden heeft. Kwestie van in de jaren 80 te blijven, want hoewel niet gedateerd, haalt Kezdown zijn mosterd uit deze periode en dan nog het meest bij synthpoppioniers als Gary Numan.
Soms hoor je iets in wat zou kunnen leiden tot een bescheiden clubhit zoals het aardige synthpopnummer According To, EVDB dat een hoog Neon Judgement-gehalte heeft of Cook Me Well waar zelfs een gezond futurepoplaagje in zit.
Voor de rest kiest Kezdown duidelijk het pad dat Alan Vega heeft achtergelaten: hoekige elektrorock waar je meer dan één schram aan overhoudt. Donker plaatje voor durvers.
