Vier jaar geleden verscheen Quest For Honey, het door Anton Walgraeve geproduceerde debuut van Katy Too (op de geboortefiche gewoon Leen De Haes).
Voor haar nieuwe plaat ging de singer-songwriter uit Kalmthout in zee met Wigbert Van Lierde. Niet dat je ook maar één seconde aan de Kalmthoutse Heide denkt, als je haar plaat hoort. Leen voert je immers vanaf de eerste noot mee naar desolate Amerikaanse oorden, waardoor je meteen denkt aan straffe madammen als Nanci Griffith of popdiva’s als Julia Fordham. Wigbert heeft het over Van Morrrison en First Aid Kit, terwijl Wouter Berlaen die ook aan deze tweede worp meewerkte artiesten als Joni Mitchell in de mond neemt.
Neen, het zijn niet de eerste beste namen die opduiken als men het over Katy Too heeft.
Het knappe aan deze nieuwe plaat is de eenvoud ervan. Geen moeilijkdoenerij, wel een cd die vol met verborgen zit met mooie geluidjes (de trompetjes in Déjà Vu bijvoorbeeld). Soms zeer introvert, waarbij de Vlaamse heel wat van zichzelf blootlegt (het aangrijpende Bad Moves). Maar ook de hitgevoeligheid wordt niet vergeten, zo mag Darlin’ Tell Me Now van ons best op de radio.
Nine Lives is een eerlijke plaat, en absoluut te ontdekken voor fans van singersongwriter en Americana.
