Weinig artiesten leggen in hun werk zo’n persoonlijke zoektocht af als drummer, percussionist en anderzijds lawaaimaker Karen Willems. Wie haar al eens live aan het werk zag, kent ongetwijfeld haar gespleten muzikale persoonlijkheid. Aan de ene kant is ze een begenadigd drummer die meewerkte aan projecten als Yuko of Zita Swoon Group, aan de andere kant maakt ze sterk persoonlijk en erg experimenteel werk zoals te horen is in de 4-cassettereeks die ze uitbracht tijdens de coronapandemie.
De eerste van de twee platen van Grichte (wat Meetjeslands zou zijn voor lawaai, geluid, geruis) behoort zeker en vast ook tot die tweede categorie en is zo’n beetje de logische voortzetting van de cassettereeks. Geen hapklare brok meezingbaar hitpotentieel dus (helaas geen MIA voor jou volgend jaar Karen!), maar een intrigerend stuk geluidspoëzie dat hier en daar neigt naar een soundscape.
Knutselen met keukenmateriaal, water, woodblocks, cimbalen, de geluiden des lichaams, field recordings en alles wat los of vast zit in Karens omgeving. Willems doet het allemaal en geeft aan de individuele tracks titels als De Lichte In Zottegemse Velden (het album werd opgenomen in Dunk!Studios midden diezelfde velden), Ennio, Schijfjes Van Plezier…. Je moet de dingen een naam geven natuurlijk, echt verhelderend zijn de titels evenwel niet. Intrigerend des te meer.
Op het tweede album gaat het een heel andere richting uit. Willems nodigde saxofonisten Vincent Brijs, Marc De Maeseneer en John Snauwaert uit in de studio en laat ons die andere kant van haar muzikale zelf horen. Op drum maar evengoed vocaliserend brengen Willems en haar blazers op de fundamenten van jazz en rock gebouwde nummers met hier en daar Oosterse en Zuiderse klankinvloeden. Af en toe komen de twee kanten van Willems samen zoals in Van Roodkapje Naar Woestijn. Ook Frederik Croene, Glen Steenkiste, Jürgen Augusteyns komen het feest hier en daar trouwens vervoegen. Het resultaat is vaak opzwepend, soms verdovend maar steeds verrassend.
