Eindelijk! Na 4 jaar wachten brengt Kapitan Korsakov een vervolg uit op hun vorige plaat Stuff & Such. Vorig jaar zag ik hun live op Glimps en ik was zo onder de indruk dat ik mezelf heb opgedrongen om hun derde album Physical Violence Is The Least Of My Priorities te mogen bespreken. Voor hun nieuwe plaat is de band de studio ingedoken met niemand minder dan Steve Albini (nu ben ik jaloers) van Shellac. Zijn goede invloed is duidelijk over de hele lijn terug te horen.
Eerste single Caramelle is een perfecte opener voor de plaat en ondanks de duidelijke invloeden van Sonic Youth en Hüsker Dü weten ze nog altijd hun eigen sound te behouden. Het tweede nummer Suicide Limp heeft direct al een heel andere sfeer dan het vorige. Kinda weird but I like it. Het begint met een coole gitaarmelodie en op de zang is een autotune effect waardoor ik even denk dat het Oliver van Warhola is die zingt.
De songtitel Spitting Over The Edge Together doet mij denken aan Titanic, wanneer Jack en Rose zitten te rochelen over de rand van de boot. Maar het zal daarmee wel niks te maken hebben, zeker? Het is zo één van die nummers met een ritme dat gewoon lekker rechtdoor gaat. Nu moet ik ook denken aan de soundtrack van de tekenfilm Jan Zonder Vrees. Misschien door het effect op de vocals?
Als je van een freaky Arabische sound in een nummer houdt dat even opzwepend is als een Jihadic Nasheed moet je zeker naar Rabid Ghawazi Shuffle luisteren. Even opgezocht wat Ghawazi’s zijn: Egyptische vrouwen die raar dansen… Nog voor ik dat woord kende had ik inderdaad al zin om als een Ghawazi te dansen. Hearts Too Hardzet in alsof het Candle In The Wind van Elton John is en zorgt voor een gevoelige toets tussen alle herrie door.
Misschien is het een beetje out there maar Strobo Stripper doet mij heel hard denken aan Burzum en Darkthrone, twee van mijn favoriete bands. Pussy Scars een zalig nummer met een nog betere titel, die aanzet tot nadenken if you know what I mean…
Midnight Gardens is mijn lievelingsnummer op deze plaat. Naar een gelijkaardig recept als In The Shade Of The Sun van hun vorig album. Ik hoopte stiekem al dat er ook zo’n soort liedje zou op staan. De afsluiter van deze nieuwe plaat – met de misleidende titel Very Friendly Fire – is meer dan 18 minuten lang en doet me weeral denken aan gortige nineties black metal. Totally digging Pieter-Paul’s high pitched screams!
Physical Violence Is The Least Of My Priorities komt uit op 4 november en wordt voorgesteld op 26 november in de Handelsbeurs in Gent tijdens Autumn Falls. Komen en kopen!
MARIEKE HUTSEBAUT
