Weinig tot niets weten we over Kabra. Dat is op zich niet erg. Kabra maakt namelijk dark ambient met wat drones erdoor gemengd, waardoor we er behoorlijk zeker van mogen zijn dat het een éénpersoonsproject betreft. Dromerig en filmisch zijn de klanklandschappen, verwijzend naar het verre verleden of de even verre toekomst. Duaal is het, want de insteek is deze: stel dat de wereld in plaats van vooruitgang te boeken in een staat van regressie verkeert en stilaan terug evolueert naar het primaire begin?
Landschappen veranderen weer naar de staat zoals ze duizenden jaren geleden waren, mede door de klimaatverandering die stilaan onomkeerbaar blijkt te zijn. Niet zo moeilijk als we rond ons heen kijken en de massa’s trollen en complottheorieaanhangers horen die beweren dat de aarde even plat is als hun met stroop besmeerde pannenkoek en klimaatverandering een fabeltje is die door groen en links is uitgevonden.
Kabra probeert die wereld die in regressie verkeert te verklanken en doet dat meer dan behoorlijk. We horen als het ware de wilde oceanen kabbelen, de dieren- en plantenwereld floreren. En de menselijke stem? Die is niet meer.
