“Is Heaven Real? How Would I Know “, vraagt Johnny Dowd – de James Ellroy van de americana – zich af in het titelnummer van zijn laatste plaat. En die hemel klinkt als een gospel in een spookkathedraal bevolkt door de skeletten van het verleden. De 25ste en misschien wel de beste plaat van Dowd totdusver. David Lynch moet hem eens bellen.
Dowd trok naar Memphis, en vond haar blues en soul. De geest van de piepjonge Elvis, gitarist Pat Hare, bluesman Howlin‘ Wolf, countryboys Carl Perkins en Jerry Lee Lewis, en de soulmannen van American Sound- en Stax-studio’s.
Een Grammy zal hij niet direct winnen, daarvoor is zijn werk te donker. Te weird. Teveel vanuit de opengesneden onderbuik van de States. Paden die zelfs een jonge Nick Cave niet durfde te verkennen.
Neem nu de verzopen nachtelijke jukeboxsoul van Ice Pick. Gaat over seks tussen piepjonge tieners. Wat er met die ice pick gebeurt, moet je maar zelf ontdekken.
Dolle pret dan weer met het cabareteske Pillow, een nieuw muzikaal pad voor Dowd met de barpiano in de hoofdrol. Me danst vrolijk rond in een nachtclub op de beat van een strakke bluesband en een geile sax. Meezingen doen we met de countryhoempa van Another Mule. Die was aan’t kicken in Johnny’s stal met als resultaat:
Flowers in my head
You sowed ‘em there
They was the color of blood
Same color as your hair.
All shook up is betonmolenblues voor gevorderden, een meditatie over tijd waarin future op Kama Sutra rijmt. Great balls of fire nog aan toe, Johnny Dowd is zijn zwartgallige humor zeker niet verloren met het ouder worden.
