Wool-E Tapes breidt uit. Het imperium van het muzikale schaapje heeft er naast de tapes nu ook cd’s bij, en Invisible Sky de nieuwste worp. Als de naam je niet meteen iets zegt, hoef je je daar nog niet voor te schamen, het gaat immers om een nagelnieuw project. Wel niet gevormd door de eerste de beste.
Wie een beetje grasduint in de geschiedenis van de Belpop zal wel op de één of andere manier op de naam van Jean-Marc Lederman botsen. Producer van Fad Gadget en The The-platen, samenwerkingen met Alain Bashung, bij The Weathermen (ja, die van Poison!), de helft van Ghost & Writer (samen met Frank Spinath van Seabound), en nog twintig andere bands die we zijn vergeten.
De andere helft van Invisible Sky is in onze contreien bij ons iets minder bekend, behalve bij synthpopfans die het betere werk verkiezen: Gabriella Aström. Wie haar band Me The Tiger kent, is zonder twijfel al lang verliefd op haar nasale stem met heerlijk Zweeds accent. Een keelgeluid dat een heel klein beetje te vergelijken is met dat van Björk, hoewel daarmee de vergelijking meteen ook stopt.
Vier songs staan er op deze ep, en meteen vanaf Breathe In, Breathe Out trekken de twee alle registers van de pop open. Het bewijs dat perfecte pop nog bestaat (niet dat we daar ook maar één seconde aan hebben getwijfeld) en een deuntje dat je wat doet denken aan Dubstar of Saint Etienne.
Op de andere songs horen we meer een stijl die neigt naar elektronische trip hop (we raden je aan om deze ep met de koptelefoon te beluisteren zodat je de fijne minimale geluidjes van Jean-Marc niet mist) die thuishoren op het eerste werk van Sneaker Pimps.
Vier songs, het is te weinig, maar goed daarvoor is het een ep en dat is meestal een voorloopje naar meer. Of we dat willen? En of!
