Zo rot dat we de jaren zestig niet mochten meemaken. Het werd ons namelijk door tijdlijnen allerhande én een geboortekaartje verboden. Maar goed, de platen uit die tijd zijn er en een flink aantal daarvan liggen in het repetitiekot van Hugs Of The Sky. We gaan ze hier niet allemaal opnoemen maar Nuggets hebben ze zeer zeker; de landkaart van de Amerikaanse ondergrondse uit die tijd.
Zo klinkt alvast Psychedelic Popcorn, hun ep, en die klinkt goed. Het is: terug in de tijd. Het is en zijn: de sixties. Het is: Amerika en Nixon en vlammen werpen op boerendorpjes in Vietnam.
Het is de titelsong, elektrische gitaarwinden uit een garage uit Nowhereville, USA, zo anno 1966. En het is nog veel meer dan enkel dat. Er zitten The Standells in, wat van The Sonics ook maar tevens wat uit de eerste Pink Floyd.
Je weet toch dat dit Belgen zijn? Maakt het wat uit? Butter Free, de single ken je. Als je ons leest, tenminste. Maar er is ook Radio Killed The Videostar, op gang getrokken door een kudde losgeslagen bizons in een helse stampede, maar waarin ze, zij van Hugs Of The Sky, ook hun andere kant laten horen. Want dit is Madchester, zo rond 1988.
Afsluiter Worms (de hoekige bas van Peter Hook zit er zéér in) zit tussen de sixties en de eighties in. Maar ze hebben bewezen wat ze wilden of kunnen bewijzen.
Vier songs, en elke song geheel anders wat dus geen geheel vormt maar wat zijn we benieuwd hoe ze dat live gaan oplossen. We gaan hier een woord voor moeten vinden. Gevonden. Veelzijdig.
