Twee jaar geleden debuteerde de Franse instrumentale postrockband Hanry met de ep Panorama. Daarop liet het sextet horen dat ze er niet vies van zijn invloeden van neoklassiek, electro en ambient in hun sound te verwerken. Het originele bandgeluid viel op en resulteerde in een uitnodiging voor een sessie op het Amerikaanse radio station KEXP en een contract bij het Berlijnse Pelagic Records. Hanry start 2025 met een tweede ep, hun eerste bij hun nieuwe label.
Het album start heel gemoedelijk met Radiance waarin de piano de hoofdrol speelt, sfeervolle synthesizers het geheel zweverig aanvullen en de drums een stevig tempo aanhouden. Pas in de laatste minuut vallen de stevige gitaren in en wordt alles super intens. Het resultaat is dat we op het einde spijt hebben dat het nummer maar bijna vijf minuten duurt. Ook het ingetogen Ether gaat smaakvol van start met dromerige soundscapes. Het tempo blijft ingehouden met gedreven drums en subtiele gitaren. Naar het einde toe wordt het nummer op de een of andere manier wat luchtiger, de outro is pure ambient.
Tijdens Zénith (Tape#2) ligt het tempo laag, shoegaze gitaren huilen op de achtergrond en de piano neemt de lead met een paar noten die zich herhalen tot aan het einde. De knetterende en schurende soundscapes zijn een meerwaarde voor de track. Ook afsluiter Intermission klinkt uniek en meeslepend. In meer dan zeven minuten wordt het nummer heel subtiel opgebouwd met aandacht voor elk klein detail, met tempowissels en onverwachte breaks waardoor het elke seconde boeiend blijft.
Ook deze tweede ep van Hanry is een schot in de roos. Deze band verdient zeker een plaats op de line-up van Dunk!festival 2025. Deze zes Franse muzikanten gaan niet voor de traditionele postrock en pakken uit met een breed klankenpalet en songs vol subtiliteit.
