Sinds 2011 maken Dennis Desmet, Steven Fauconier, Simon Blachaert en Filip Vande Walle furore met hun alternatieve rockband Hands Off The Barmaid. Zeven jaar geleden brachten ze hun debuutplaat Life’s Little Luxuries uit. In de loop der jaren kwam de ooievaar maar liefst zes keer langs om voor opvolging te zorgen. Daarom duurde het zo lang voor deze tweede langspeler er was. Tussen de papflessen door werd The Point Of No Return opgenomen en dan kwam covid-19 er ook nog tussen zodat de release een jaartje werd uitgesteld.
Op de hoes zien we iemand die saus of soep aan het kruiden is. Het strooien van kruiden in de pot is een metafoor voor een vaak terugkerend zinnetje op de repetities van Hands Off The Barmaid. Wanneer een nieuw nummer voor 95% afgewerkt is, klinkt vaak in het West-Vlaams: “Nog wa kruiden in
de sause, nog ne keer goe roeren en het is af.”
Na het beluisteren van het album zijn we er zeker van dat deze kerels weten welke kruiden ze moeten gebruiken. Want de plaat staat vol overtuigende songs.
Alle 11 nummers komen stevig uit de rockende hoek. Hier en daar horen we wel een referentie naar een andere band. Zoals in de opener Café De Paris, daarin horen we een riff die wat lijkt op My Sharona van The Knack. The Fireplace zou zeker niet misstaan in het oeuvre van Buffalo Tom en Hands Off The Barmaid bevat een riff die wel lijkt weggelopen uit Black Sabbath’s Sweat Leaf.
Als je in 2021 een rockplaat maakt, dan kan het al eens gebeuren dat er een referentie uit de lucht valt. Of dit toeval is of gewild laten we in het midden, want de songs zijn er gewoon boenk op. Er zit genoeg variatie in de nummers zodat we niet echt kunnen spreken van een uniek Hands Off The Barmaid-geluid. Een band met vele gezichten.
Maar who cares. The Point Of No Return is een zeer aangename plaat geworden waarop deze Tieltse band bewijst dat ze straffe songs kunnen schrijven.
