In de reeks bands met nietszeggende groepsnamen, presenteren we vandaag Handkerchief. Deze negenkoppige Antwerpse formatie maakt een mengeling van Europese rootsmuziek, rock-‘n-roll, ska, gypsy, surf, calypso en rumba. Het woeste zeemansbestaan op een gammele boot in verre wateren is één van de terugkerende thema’s in hun muziek. Ze debuteerden in 2015 met het album Dancing Shoes en twee jaar later brachten ze de dubbel-lp Sea Rain River uit, waarmee ze ook optredens versierden in Nederland. Ze schreven ook de soundtrack voor de graphic novel Red Rider en brachten voor Record Store Day vorig jaar de 10” Mutiny Ballads uit.
Afgelopen jaar verscheen de single They Drive By Night, die de voorloper was van het nieuwe album. Deze song vol melancholie toont één van de vele gezichten van Handkerchief want op dit album krijgen we een heel boeiende cocktail van diverse stijlen. Bij Rain mengen ze gedreven Balkan gypsy muziek met melodramatische fanfare muziek. Human Sense lijkt op Tom Waits die een aanrijding heeft gehad met Goran Bregoviç. Ballad Of Clarence Alexander zou dronken musette kunnen zijn. Dance Of The Rubber Man begint als een rustige fanfare maar na een paar minuten verandert het nummer in een echt Balkan feest.
Aangezien zanger Christof Annaerts stembanden klinken alsof ze dagelijks ingesmeerd worden met een dosis rum en straffe sigaretten, zodat hij een even doorleefde stem heeft als Tom Waits, zou de ballade A Ship Leaves The Harbour Everyday dan ook niet zou misstaan in het oeuvre van Waits. Mathilda begint met een surf intro maar na die intro krijgen we vrolijke ska waarna de break het nummer een totaal andere wending geeft. Na al die vrolijkheid krijgen we het bluegrassachtige Blues On Parade. The Basement zou niet misstaan in een musical, in dit nummer mag violiste Nele Paelinck (ex-School Is Cool) ook eens zingen.
Met It’s Good slaat Handkerchief de pure oldschool rock-‘n-roll weg in, en dat doen ze zeker niet slecht. In Den Ontsnappingskoning zingt Annaert in het Antwerps dialect op een zwoele rumba, die op het einde verandert in een tropische feestje en dan wordt er gezongen in het Frans. Dit afwisselend plaatje sluit af met het ingetogen Soldier’s Lament dat dan weer in de lijn ligt van de dronkenman songs van Tom Waits.
Een ding is zeker: bij Handkerchief kan je je onmogelijk vervelen. Ze nemen je mee op een kleurrijke trip doorheen diverse muziekgenres en op de een of andere manier klopt het plaatje volledig. Met een lach en een traan weten ze ons te ontroeren en laten ze ons dansen op hun gedurfde zeemansliederen.
Handkerchief kan je live aan het werk zien op:
05/12 – Deurne Wintert, Deurne
12/12- Album release Rataplan, Antwerpen (met Donkey Diesel)
20/12 – Red Penguin, Mol
