Duits muziektheater… zo beschrijven ze zichzelf. Bij ieder nummer dat ze maken, klinken ze inderdaad muzisch theatraal en is de band ook met meer bezig dan enkel het muzikale.
Goethes Erben weet telkens sterk aansprekende songs te maken, doordrongen van melancholie en zware emoties die beelden en sfeer oproepen. Ook voor hun nieuwe album Am Abgrund geldt dit. De legendarische bezieler Oswald Henke slaagt er opnieuw in om met teksten op het scherpst van de snee een kritische blik te werpen op de maatschappij, de plaats die individuen daarin innemen en de soms erg lelijke rol die de mens daar in speelt. Hard en pijnlijk, maar met een poëtische inslag, vult hij een album tot aan de afgrond, alsof hij de woorden van Goethe zelf erft. Aan de rand van de afgrond rest ons nog maar één ding: een keuze maken en de gevolgen ervan dragen.
De fragiele piano-intro in Wucht (in evenwicht) zet meteen de droeve toon van het album in. Het nummer injecteert je met de weemoed en de zoektocht naar evenwicht tussen zin en onzin in het leven.
Es Ist Still gaat door op hetzelfde elan en stelt nieuwe vragen, terwijl het stil blijft. Hoe treurig zijn je als persoon kan vormen. Muzikaal klinkt er wanhoop en spanning, maar in de zin ‘Ich weiß nicht warum’ klink ook acceptatie. Knap hoe de tristesse hier overgaat in aanvaarding, door het rustige, muzikale arrangement dat er achter schuilt. Ook Denn Es Ist Immer So is zo’n breekbaar, intriest nummer dat bij de vorige twee aanleunt.
Met een alarmerende elektronische sample en vastberaden zang opent Rot, de kleur van lust. Een lied vol woorden als lust, vlees, levenssap, lippen, bloedrode kussen… en toch vol afkeer. Het gefluister, de meeslepende synths en strijkers en de prachtige tekst raakt diep. Eén van de sterkste nummers van dit album, net zoals Darwins Jünger. Het meest dynamisch klinkende nummer, met stevigere elektroklanken, strakke, streng klinkende teksten over Darwins jongen, die uitgekozen worden en de daarmee gepaard gaande gevoelens die muzikaal-vocaal merkbaar overgaan in woede. Om dan – ja, hoe zou het anders – doods uit te sterven. Lazarus bezit diezelfde instrumentale dynamiek, vol elektronische elementen die kwaadheid uitdrukken over de maatschappij, terwijl hij als een dronkenman, zeer nationalistisch, naar zijn volk kijkt. Over een Europa dat zijn eigen witte voeten masseert.
Dat het niet enkel het vlees is dat verminkt wordt en dat ook kannibalisme nog altijd een optie is… Verstümmelung laat deze bezorgdheid heel goed weerklinken in dit onheilspellende nummer. Een eenvoudig opgebouwd instrumentaal pallet van hol klinkende geluiden en afgematte ritmes maakt dit nummer zwaar. De titeltrack Am Abgrund is even vol van introspectie en zelfreflectie als van extroverte kwaadheid. Een emotionele afsluiter die je in tranen kan achterlaten.
Binnen theater en kunst kan en mag veel. Een album maken dat zo donker klinkt dat het je tot aan de rand van de afgrond brengt. Een album dat helemaal niet opvrolijkt en dat je – voordat je het kan interpreteren en toelaten – eerst enkele keren moet horen. Om het dan als tijdloos te beschouwen. Vol elegante stijlbreuken tussen harde, prachtige teksten en muzikaal omfloerste zachtheid, tristesse en donker. Prachtig als de nacht. Luister, laat toe en nodig vooral jezelf niet uit om te vallen als een verloren ziel.
Binnenkort is Goethes Erben ook live te zien in België. Ze zakken op 21 april 2019 af naar De Casino in Sint-Niklaas voor het Black Easter Festival.
