Hoewel de zeskoppige band Gesman al 20 jaar bestaat, doen ze buiten West-Vlaanderen niet snel belletjes rinkelen. Het zal hen ook leren: de band rond Stevie Vervaeke zingt voornamelijk in het Kortrijks, wat slechts voor de helft verstaanbaar is voor ieder die niet in een straal van 25 km van de Westhoek woont. In de rest van Vlaanderen is Gesman dus relatief onbekend – afgezien van de single Puree (met Isolde Lasoen) die tien jaar geleden om de haverklap uw radio overnam.
Nochtans brengt Gesman degelijke blues en rock, af en toe zelfs in helder Engels – zo kan de geïnteresseerde Limburger er ook eens iets van begrijpen. Het loont dus meer dan de moeite om Gesman te ontdekken, en laat het nu net het ideale moment blijken om dat te doen.
Op 9 maart komt immers hun vierde langspeler uit: Olput Blues. Hoewel we zelf niet meteen melancholisch worden bij de gedachte aan een beerput (we hebben het woord ‘olput’ moeten opzoeken), doet de blues van Gesman zijn werk. Zo sleept Schmuck ons met gemak mee in de zwaarmoedigheid van de afgematte werkmens en lijkt Vervaeke voor Weeping Back The Willow zijn kaas gehaald te hebben bij Robert Johnson.
Het is niet allemaal blues en rock: Acid Ooh Ooh heeft bijvoorbeeld een vrolijk poploopje op de achtergrond spelen, wat het nummer erg lichtvoetig maakt.
Waar de teksten eigenlijk over gaan, is ons niet altijd even duidelijk – al trekt de uitstekende (typisch West-Vlaamse?) humor wel de aandacht. Doorheen de hele plaat werden we onder andere agressief uitgenodigd om eens van iemands hotdog te proeven, gewaarschuwd voor de gevaren van het domesticeren van een haai, en kregen we inkijk bij een bijeenkomst van looksaus-aficionado’s.
We herhalen onszelf niet graag, maar zullen het toch eens doen: Gesman is de moeite van het ontdekken waard. Behalve als u West-Vlaming bent; in dat geval bent u al lang op de hoogte van hun werk en hebt u waarschijnlijk al tickets voor hun releaseshow op 9 maart in het Wilde Westen in Kortrijk.
