Frise Lumière is het soloproject van Ludovic Gerst. In eerste instantie was hij aan de slag in allerlei workshops, samenwerkingen en experimenten samen met dansers, kunstenaars en textielontwerpers maar dat voldeed zelden aan zijn verwachtingen.
Uiteindelijk besloot hij het dan maar alleen te doen, de bagage en ervaring die hij opdeed in de eerdere acties meenemend. Na wat proberen merkte hij al snel dat hij voldoende had aan zijn basgitaar om er zijn ideeën mee kwijt te kunnen.
Hij experimenteert met ritmes, harmonieën en percussieve melodieën en dat leidt tot interessante en intrigerende resultaten die eigenlijk zo kunnen dienen als de muziek bij een dansvoorstelling van bijvoorbeeld een vroege Rosas.
Gerst doet als het ware wat veel muzikanten met hun gitaar doen als ze solo bezig zijn, weze het nu met folk, avant-garde of jazz: de beheersing van zijn lievelingsinstrument uitdiepen, er alles uithalen wat erin zit en uiteindelijk na veel schaven en proberen tot een resultaat komen dat verrassend klinkt.
Met behulp van drumstokken, hamers en een bezemsteel, zijn basgitaar rechtop bespelend of op zijn schoot, het zijn middelen om zijn nummers ritmiek mee te geven en de klanken die hij zoekt te verwezenlijken.
Nummers als P_o_ema en Vibração Corporal lijken wel geschreven voor een of andere voorstelling maar het klopt niet. De componist in Gerst nam hier duidelijk het voortouw en wat we te horen krijgen is dan ook wondermooi, ergens tussen jazz, minimalisme en avant-garde in, zonder hoogdravend te klinken.
We wisten niet zo goed wat te verwachten van deze plaat maar we zijn bijna verrukt dat we ze hebben leren kennen en gaan dan ook zo meteen op zoek naar zijn debuut Bisou Genou (2021).
