Onder het label garagerock komen de gasten van Firefang uit hun spreekwoordelijke kast. Nu ja garagerock is een beetje eng genomen als je het mij vraagt, want ik hoor hier zowel invloeden uit de proto-punk, grunge, psych en blues om maar iets op te noemen. Hun debuut dat naar de welriekende naam Firefang luistert en, hoe goed is dat gevonden, is meteen ook de naam van band (of zou het omgekeerd bedoeld zijn) en bestaat uit een tiental nummers die een spoor van vernieling achterlaten, maar dan in de goede zin van het woord. De heren meppen, slaan en trekken er nogal op los, maar nooit zonder zichzelf (of elkaar ) te verliezen in een muur van lawaai, ruis of overdrive. De stem van Steven De Poortere is in het begin een beetje wennen, maar na een nummer of twee, drie ben je mee met de mallemolen van Firefang. En dat is toch wat we willen als we een plaatje kopen. Voor zij die echt niet zonder referenties kunnen, denk aan MC5, de energie van de Stooges, maar evengoed aan het vroege Nirvana.
Openingsnummer van het titelloze debuut is Crazy is meteen heel hard en vliegt er snel in al was als het ware dat er na dit nummer geen tijd meer zou zijn voor andere schoonheden. Let vooral op het MC5-gitaargeluid dat je tijdens het soleren te horen krijgt. Jawel de proto-punk is erg aanwezig op deze schijf. Op Down zakt het tempo een beetje, maar het wordt er zeker niet minder interessant op. In tegendeel de structuur, klank en de volledige feel liggen mij hier iets nauwer aan het hart, dan bij de opener. Nothing is zo’n nummertje dat meteen alles samenbrengt wat ik hierboven probeer te omschrijven. De schreeuwerige (hoge) stem van Steven, een goede stevig mep op de skins van Michael en de daarbij horende bas van Bram. De band is een typisch powerrocktrio, maar hier en daar worden ze bijgestaan door Michael Catry of Koen Van Moortel op gitaar. Dat het stevig klinkt hoeft geen betoog, maar op I Sing I sing laten ze duidelijk horen dat ze het ook anders kunnen aanpakken. Er is geen wall of sound nodig om iets op poten te zetten dat we onder de noemer ’t is schoon kunnen zetten. Waiting List tapt ongeveer uit het zelfde vaatje en jawel ook dit is er eentje om te onthouden. En het wordt alleen maar beter : One Day, Everybody’s right, In A Home, …en ga zo maar door. Hoogtepunt voor mij zit dan naar het einde van de cd toe waar je Sheeezzz te horen krijgt. Iets dat zo eenvoudig simpel klinkt dat je je zonder meer vragen begint te stellen over hoe complex het mogelijk wel in elkaar moet zetten. Afsluiten doen ze met White Semen in de ondertussen gebruikelijke stijl.
Firefang van Firefang verveelt op geen enkel moment en iets doet me vermoeden dat het live gewoon nog een stuk beter is dan wat ik via mijn melkkartonen boxen die aan mijn computer hangen te horen krijg. Kopen die handel (al hebben ze helaas geen vinyl beschikbaar), want een beetje chauvinisme is nooit verkeerd, zeker niet als het over bands uit eigen land gaat.
