Zo’n tien jaar geleden maakte Sam Dufoor op een bescheiden manier furore met Mogul, een band die wel eens met Kyuss en Queens Of The Stone Age werd gelinkt.
De band vergaarde prima recensies, maar werd uiteindelijk niet omarmd door het grote publiek.
Het bloed van een muzikant hou je echter niet zo maar tegen, en vandaag staat Sam er sterker dan ooit met zijn nieuwste geesteskind Drums ’n Guns, samen met Jan Gobeyn, Win Nellen, Marjo De Keukelaere en Bert Van Thuyne. De plaat werd opgenomen in de Gentse Yellow Tape met Peter Van De Veire achter de knoppen en hoewel je wat stoner- en Americana-invloeden kan horen is Inanna een zeer gevarieerde release die de diverse muzikale kanten van dit vijftal mooi in de verf zet. Een band die je niet in één categorie kan plaatsen, hoewel je er om de één of andere reden altijd wel de woestijn bij sleurt.
Inanna is de Soemerische godin die zich zowel om de liefde als oorlog bekommert. Een wereld vol tegenstrijdigheden, en misschien wel de reden waarom deze titel werd gekozen, een plaat vol (leuke) contrasten zonder dat je de indruk krijgt dat er een band op je draaitafel ligt die op zoek is naar zichzelf.
New Breed zet meteen de luisteraar op het verkeerde spoor, een song die in je gezicht ontploft, eentje vol smerige gitaren, een meezingbaar refrein en zelf eventjes met het geluid van een wekker op de achtergrond. Een plaat om lekker mee te brullen? Dat kan, je kan nu eenmaal alles mee brullen als je dat wil, maar eens bij The Cycle is het duidelijk dat Drums ’n Guns je inviteert op een muzikale wereldreis een zenuwachtige psychedelicasong met Oriëntaalse geluiden.
In Sun Fades Out hoor je overduidelijk de oude stonerroots, maar Drums ’n Guns kan ook rauwe gitaren met een gedroomde melodie combineren, getuige het hoogtepunt Time Machine. Bij Rand overheerst het countrygevoel, en hoewel de knipoog naar Mark Lanegan en Isobel Campbell er net iets te dik opligt, blijft het een knappe song waarmee we een heel andere kant van de band horen. Op Inanna Why toont de band zich van zijn meest melodieuze kant, maar ook maatschappijkritiek mag door de strot van de luisteraar worden geduwd: Work, Earn And Rule lijkt wel punk voor stonerfans. We zegden het reeds, met één vakje geraak je er niet als je het over Drums ’n Guns hebt.
