Een wijs man zei ooit: “de enige goede extremist is een muzikale extremist”. En die zijn met veel. Zowat elke stad, elk dorp en elk gehucht op deze aardkloot heeft wel één of meerdere extreme bands of projecten.
Van death metal over grindcore en crust tot powernoise, free jazz en breakcore. Muzikaal extremisme is overal. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er dagelijks honderden releases op de wereld worden losgelaten. Om alsnog een beetje een overzicht te krijgen van wat er zoal te vinden is, gaan we in Doodsgereutel eens lekker met de botte bijl door al die albums, ep’s en singles.
’t Zal pijn gaan doen…
WORMHOLE – Almost Human (Season Of Mist)
We beginnen met Wormhole, een “tech slam” band uit Baltimore. De band gaat al enkele jaren mee maar leek te twijfelen tussen technical death metal en slam. Op hun eerste plaat voor Season Of Mist, slagen ze er eindelijk in om beide – ietwat vage – termen te combineren tot een complex en dissonant geheel. Hoewel we hier te maken hebben met death metal die regelmatig van tempo wisselt en vreemde kronkels met zich meedraagt, komt Almost Human toch over als een goed geoliede machine. Natuurlijk zijn er de alom geliefde grunts en de beukende riffs maar er is ook muzikaal vernuft.
Wormhole heeft goed naar progressieve metal geluisterd, wat zich manifesteert in meeslepend gitaarwerk zoals in Elysiism. Maar ook voor de brute deathmetalfans is er genoeg hakwerk aanwezig.
In Spine Shatter High-Velocity Impact bijvoorbeeld. Daar halen de Amerikanen nog eens lekker ouderwets de muzikale hakselaar boven. En die stopt eigenlijk niet meer. Heel dit album staat vol knagende riffs, beangstigend gegrom en een intens zwarte atmosfeer. Delta Labs is zo’n nummer dat ongenadig op je ziel inhakt met z’n logge tempo, z’n slepend gitaarwerk en zijn onheilspellende vocalen. En dan is er nog een terroriserende titelnummer, waar menig normaal mens automatisch van zou verpulveren. We zijn vertrokken, zullen we maar zeggen.
MANGLED CARPENTER – Salvation Syndrome (Rottweiler Records)
We blijven in de Verenigde Staten en brengen een bezoekje aan Mangled Carpenter. Dit trio woont in dezelfde muzikale straat als Wormhole maar is duidelijk de geestelijk gestoorde buurtbewoner. Ook hier zijn er de brute drums en de ranzige gitaren maar er is veel meer variatie te vinden in de vocalen. Die gaan van diepe grunts naar psychotisch getier.
Vooral in A Path To Sorrow komt de waanzin bovendrijven. They Already Know tapt dan weer gezellig uit het grindcore-vaatje en werkt serieus op de nekspieren. Ook de titeltrack grossiert in dat hakkelige aspect, zowel in de muziek als in de vocalen. Fans van bands als Dying Fetus en Aborted zullen ook hier hun handen vol mee hebben. Deze plaat is heerlijk bruut, rammelt langs alle kanten en laat geen spaander heel van de luisteraar.
Moest er nog een grammetje geestelijke gezondheid overblijven, dan lost de band dat vakkundig op in feestliederen als Faith Delusion en het alles vernietigende tweeluik J-G-S-H / Receive Him. Knettergek, die Amerikanen, maar soms is knettergek zijn duidelijk een zegen.
UNFAIR FATE – Into the Abyss
Goed, de Amerikanen worden té psychotisch. We gaan naar Zweden, meer bepaald naar thrash-death trio Unfair Fate. Into The Abyss is vorig jaar uitgekomen maar verdient zijn plaatsje hier naar aanleiding van de nieuwe video voor Confrontation (die je hier kan bekijken). De death metal van Unfair Fate is doorspekt met invloeden uit thrash metal, alsof Kreator en Deah een buitenechtelijk kind hebben.
Het resultaat is een zinderende plaat die de nummers er aan hoog tempo doorjaagt. Want het gaat snel. Na de onheilspellende intro zetten Into The Abyss en het eerder genoemde Confrontation meteen de toon. Tegelijkertijd zit er ook gevoel voor melodie en muzikaal vernuft in. De luisteraar wordt regelmatig terug gekatapulteerd naar de hoogdagen van death en thrash metal.
Je kan zo de moshpits zien ontstaan tijdens knallers als When Silence Fails en het verrassende Altered Natures, dat zelfs eventjes nu-metal riffs in death metal gooit om over te gaan in de alles vernietigende kettingzaagmetal van Krisiun en Slayer. Bij nader inzien, die Zweden lijken al even psychotisch als de Amerikanen maar het knalt wel lekker.
DETERIOROT – The Rebirth (Xtreem Music)
Xtreem Music is de laatste jaren uitgegroeid tot een monument in het extreme genre. Hun catalogus is ronduit indrukwekkend en bevat een knappe combinatie van oude en jonge bands. Eén van de oudjes in het in 1990 opgerichte Deteriorot.
Opgeven staat niet in hun woordenboek. Beuken daarentegen… The Rebirth is nog maar hun derde album maar het is er eentje om in te kaderen. Veel meer old school als dit ga je niet snel vinden. Gehuld in een aardsdonkere sfeer, trekt dit album zich – na de obligate intro – op gang met het epische Dark Embrace. Dit ademt oude Paradise Lost, Bolt Thrower, Autopsy en meer van dat fraais. Return To Rot is dan weer een lekker ouderwetse headbanger met furieuze riffs en bakken energie.
Wat vooral opvalt is hoe gevarieerd Deteriorot tewerk gaat. Hier en daar voelen we een vleugje At The Gates en zelfs oude Amorphis. Titeltrack The Rebirth grossiert in dat antieke melodieuze deathmetalgevoel en is daardoor een absoluut hoogtepunt in de hedendaagse scène. En dan zitten we nogmaals halfweg in een plaat vol heerlijke nummers waar geen enkele deathmetalfan genoeg van kan krijgen. Reanimate werkt hard op de nekspieren. Hauntings is intens donker. Dit album is een knaller!
