Onlangs waren we te gast in de Hnita Jazz Club in Heist-Op-Den-Berg. De reden? Die Anarchistische Abendunterhaltung, aka DAAU, trapte hier de promotour van hun nieuwste worp Musik Für Animierten Tonspurfilm af. En dat wilden we voor geen geld van de wereld missen. Met Musik Für Animierten Tonspurfilm, levert DAAU ondertussen alweer hun negende plaat af. En ook op deze plaat koos het kwartet ervoor om de creatieve samenwerking, die ze op voorganger Hineininterpretierung aangingen, met Rudy Trouvé te hernieuwen.
Het was op Hineininterpretierung, overigens een pracht van een plaat, dat het gezelschap koos voor een, zoals je al wel vermoedde, herinterpretatie van vroeger werk. Op Musik Für Animierten Tonspurfilm brengt de band echter dan weer enkel nieuw werk. Maar ook hier weten ze ons wederom, zonder veel moeite, van hun muzikale meesterschap te overtuigen.
De plaat start met de gelijknamige ode aan muzikant Gunther Nagels. Het nummer wordt sterk gekenmerkt door low-fi elementen die ons bij wijlen wat aan Sparklehorse, Daniel Johnston en Gore Slut doen denken. Gunter Nagels heeft een ietwat psychedelische insteek, hoewel er ook klassiekere DAAU-elementen zoals de marimba en blazers doorheen het nummer verweven zijn. De vele subtiele elektronische hints maken van het nummer dan ook een sterke en gevarieerde opener.
Het is de repetitieve percussie op de achtergrond die de constante vormt in Graceful. Pseudo-harpgeluiden domineren het nummer tot Roel Van Camp zijn kenmerkende accordeonsound laat doorbreken. Warm, mysterieus en subtiel jazzy is waarvoor Graceful staat.
De ritmiek en het repetitieve, pulserende en dansbare karakter van JB’s Bag doet ons bij wijlen wat aan techno denken. Hoewel er ook een zekere naïviteit in het nummer zit die ons af en toe wat aan kinderdeuntjes doet denken. Een zeer excentriek nummer waarmee DAAU ons absoluut positief weet te verrassen.
Repetitieve bas en percussie vormen de basis van track Akzelerator. Met deze basis als achtergrond krijgen de xylofoon en andere instrumenten vrij spel om het geheel verder vorm te geven. De weinige vocalen op het nummer komen uit de klankkast van Jeroen Stevens en dragen bij tot de weidsheid en ongrijpbaarheid van de track. Wederom bulkt, ook hier, het geheel van de instrumentale nuances waardoor onze nieuwsgierigheid keer op keer weer wordt aangewakkerd.
In Cinema is het bij aanvang een eerder drone-achtig gevoel dat ons bekruipt. Heel langzaam kabbelt het nummer verder op een achtergrond van etherische elektronica, optimistische loopjes en subtiele, noisy nuances. De zonderlinge vocalen hadden wat ons betreft dan weer zo van een plaat van Vermin Twins kunnen komen.
Op Wolkenkrabber horen we een nummer met contrasten. Het ene moment doet het ons wat denken aan Blue Monday na een avondje stappen. Het andere moment doet het, door de afwijkende drumritmes in combinatie met de parlando-vocalen van Aiko Trouvé, dan weer eerder avant-gardeachtig aan. Wat er ook van zij het geheel doet wat het belooft en laat ons regelmatig wat door de wolken zweven. Besluiten doen we met: “Tegenslag”.
Als we Moody Shuffle horen, is het niet onmiddellijk een shuffle waar we aan denken maar eerder de sfeer van vintage horrorfilms. Het nummer is een zeer ongewone ervaring waar de gefraseerde precisie van het YYZ van Rush afgewisseld wordt met een ongrijpbaar mysterie. En net als we helemaal verloren lijken te raken, is het wederom Roel Van Camp met zijn accordeon die ons kortstondig verzekert dat we nog steeds naar muziek van DAAU aan het luisteren zijn.
Of het nu over de voetballer of de Argentijnse generaal gaat, het zal ons worst wezen. Ook bij Guillermo Brown weten we weer niet waar eerst te luisteren. Het ene moment is het een soort van gypsy jazz die het nummer domineert, op een ander moment lijkt het dan weer alsof Jeroen Stevens zijn xylosynth onder water aan het bespelen is. Wat er ook van zij, Guillermo Brown is een ode aan georganiseerde chaos waar we luisterbeurt na luisterbeurt nog nieuwe elementen in ontdekken.
Pulserende elementen en het geluid van het een herladend vuurwapen domineren de start van FKR. Het wordt dan ook al snel duidelijk dat deze track zo wel eens de meest bevreemdende van de ganse plaat zou kunnen zijn. Een verzameling van intrigerende, elektronische elementen worden gedurende een dikke twee minuten op ons afgevuurd. Terwijl schaarse, theatrale synth-geluiden de afzonderlijke elementen met elkaar pogen te verbinden tot een coherent geheel.
De plaat wordt afgesloten met het mistroostige Lockdown (Totaal). Het contrast met voorganger FKR kon meteen niet groter zijn. Het nummer wordt vooral gekenmerkt door de terughoudende instrumentatie. Subtiele percussie en piano zorgen doorheen Lockdown (Totaal) voor consistentie terwijl er, met enige beheersing, geluidsexperimenten aan de track worden toegevoegd. En dit zonder te raken aan de initiële sfeer van de track.
Met Musik Für Animierten Tonspurfilm neemt DAAU duidelijk wat afstand van hun sound op Hineiniterpretiering. En hoewel er zeker nog elementen te horen zijn die zinspelen op die voorgenoemde sound is het toch wel duidelijk dat DAAU met deze plaat iets anders voor ogen had. Op Musik Für Animierten Tonspurfilm zien we dan ook een sterk elektronisch getinte incarnatie van DAAU.
We horen op deze plaat een DAAU dat niet bang is om zichzelf in vraag te stellen en dat naarstig blijft experimenteren in plaats van te blijven hangen in wat eens was. We hebben deze plaat dan ook met heel veel verwondering beluisterd en zijn blij dat we deze aan onze platenkast hebben kunnen toevoegen.
Wie, tenslotte, de liner notes van de plaat leest, zal zien dat Rudy Trouvé op deze plaat geen enkel instrument bespeelt. En desondanks weet ook hij absoluut zijn stempel te drukken op deze mooie release.
Hieronder hebben we je alvast van de nodige links voorzien om je van de aanschaf van concerttickets en deze prachtige release te verzekeren.