Van twee naar drie, enkele graden minder metal / grindcore en bovendien debuut bij Consouling Sounds. Wat het één met het andere te maken heeft, is een open vraag. Maar er is wel degelijk iets aan de hand bij de neanderthalers. Improvisatie en de free jazz-accenten nemen terug de bovenhand. Het is niet wat je kan of wil verwachten. Dead Neanderthals is gewoon zijn eigen weg te kiezen zonder rekenschap te moeten afleggen aan wie dan ook. Het is te nemen of te laten.
Vanuit die visie heb ik geboeid geluisterd naar deze release. Want dat is het juiste woord, geboeid… Wat haalt Otto uit zijn saxofoon? Het geheel is in ieder geval duister en moody, wat natuurlijk mooi past bij een label als Consouling Sounds. De heftige rol van René Aquarius is bijgestuurd tot een heel fijne ondertoon van ritmische accenten. En, er zit een derde mee aan tafel: Maxime Petit aan de bas (of zijn het gewoon bastonen?).
Het eerste kwartier van Craters (één track trouwens) is een langzame opbouw met een eerder zacht in elkaar vloeien van sounds. De titel en het artwork dekken in ieder geval de lading: het zouden zowel de kraters kunnen zijn van de eerste wereldoorlog met de klank van de dood, gewond wandelend tussen de lijken en achtergebleven oorlogstuig. Maar evengoed kan je wegmijmeren in een reis naar verre gebieden waar ruwheid en gebrek aan levende natuur de toon zetten. De tijd van de neanderthalers misschien? Na 30 minuten breekt de hel los, een chaos die nog eerder braaf is in vergelijking met wat de heren voordien uitbrachten.
Om te luisteren en te herbeluisteren tot in de eeuwigheid.
Sarah Gommers
