Rocco Ostermann en Wout Kemkens zijn een stel songschrijvers die zich samen De Niemanders laten noemen. Ze hebben in 2022 een muzikale zoektocht achter verschillende gevangenismuren beëindigd die resulteerde in een bejubeld album (Achter de Tralies), podcastserie en theatrale liveshows. Aldus de perstekst des bands nieuwe album.
Die perstekst vermeldt verder dat het duo een trio werd bij de komst van producer Rick Wiegerinck. En dat de band eind 2022 een nieuwe muzikale tocht aanvatte, dit keer langs asielcentra in Nederland. Op zoek naar zangers, muzikanten en hun muziek en verhalen.
Het resultaat, een album genaamd De Niemanders II, werd op 6 september uitgebracht via V2 Records. Het is een verzameling van 13 erg verschillende tracks, niet in één vakje te proppen. tenzij er een vakje zou bestaan voor de cocktail van swingende afrobeat, high life, desert rock, rootsy psychedelica en een flinke scheut alternatieve rock die hier geserveerd wordt.
Geen twee nummers lijken op elkaar, waaruit blijkt dat ze het resultaat zijn van de ontmoetingen en samenwerking van de Niemanders met de mensen die ze in de centra tegenkwamen. De muziek heeft weerhaakjes die de gedachten van de luisteraar in de meest uiteenlopende richtingen trekken. Je moet het horen om het te voelen.
Bijvoorbeeld bij de single Oorlogskind. In een soberder versie zou het nummer niet misstaan in de ultieme best-of-verzameling van de Nederlandse kleinkunst. Een beklijvende tekst, een strummend refrein en sobere klavieren. Uitgevoerd door een rockband met fijne gitaren in de eenentwintigste eeuw. De titel geeft een dramatisch gewicht aan het nummer dat alleen maar wordt versterkt door de tekst en muziek.
De opener van het album – Het Spel – is ook in het Nederlands, en begint met een Waits-, jonge-Cave-achtig dissonant pianootje waarop alras een hakkelend drumritme inhaakt, en het door een zenuwachtig gitaargetokkel opgejaagde parlando van de vertellende vluchteling die zijn verhaal van ontmenselijking vertelt. Van angst en pijn en vernedering, maar desondanks ‘het spel’ blijft spelen, “net zo lang tot het niet meer kan”; einde citaat.
Behalve Belle du Jour en Hoop – ook twee Nederlandse nummers die in dezelfde kleinkunstsfeer baden als de single – zijn de andere nummers van het album in de meest uiteenlopende talen. Het is duidelijk dat de gastmuzikanten een gelijkwaardige rol hebben gespeeld in het schrijven en tot stand komen van de nummers. Vandaar uiteraard de grote verscheidenheid aan muzikale klanken en kleuren. Die gaan van klinkklare wereldpopmuziek (Nalembi, I’m Rising en Le Mal) over experimenteler melodieën en ritmes (Soloman, Miss Information en Marsi) tot een bijna klassieke Motown-song (This Phonecall Made Me So High).
Onze voorkeur in deze snoepjestrommel gaat uit naar Mermaid Song. Wij kunnen niet uitleggen waarom, en wagen ons er dan ook niet aan, maar dít is zo’n track die al doet denken aan de eindejaarslijstjes!
