Het was wel wat, april 1970. De tiende van die maand splitten The Beatles en vier dagen later stonden, qua commercieel succes hun Amerikaanse gelijken, in de Londense Royal Albert Hall: Creedence Clearwater Revival.
Proef die naam en ga goud ontginnen in je pa z’n platencollectie. En lees vooral dit stukje verder want ze klonken niet als waar ze vandaan kwamen en ze waren al helemaal niet als wat je er zou van denken. Want in de broeierige gitaarrock van CCR dampten de swamps van de bayou, alligators alom, terwijl ze eigenlijk heel braafjes uit Californië kwamen.
En CCR was eigenlijk John Fogerty.
Oudere broer Tom richtte de band op en jongere broer John nam over en dan werd het Kaïn en Abel totterdood. Want het was John Fogerty die de songs schreef, die ze speelde en die daarmee een monument van de rock-‘n-roll (waar we het hier voor alle duidelijkheid over hebben) werd.
Het gevolg?
Een stroom hitsingles en vijf magistrale lp’s op hun conto als ze op 14 april 1970 in Londen aanspoelden en er hun ding deden en dat, dat ding, is nu voor het eerst verkrijgbaar op geluidsdragers allerhande. Haal de luchtgitaar vanonder de matras, luister met open mond hoe John Fogerty klinkt als een op scheuren staande verroeste vuilnisbak en geef je gewoon over.
Witte vlag.
Tijdsdocument, dit.
