Herkauwen doen we alleen als er een hardnekkige twijfel over de kwaliteit van de release door onze gedachten zoemt en waarbij de kans op zowel goede als minder goede woorden ‘fifty fifty’ kunnen zijn. De Amerikaanse beeld- en geluidskunstenaar Jim Branstetter duwt ons met zijn tweede album Electromagnetic Dust (onder de naam Concussed) in een woelig ‘luisterwater’. Branstetter is ook actief in de Dallas – Fort Worth (Texas) muziekscene met zijn noise- en video-act Schmekelhead.
Branstetter liet zich inspireren door zijn donkere stemmingen tijdens en kort na de erbarmelijke omstandigheden van de covid pandemie. Hij produceert complexe experimentele geluidsstructuren uit veldopnames en duistere soundscapes waar beats, stem- en gesprekssamples in verwerkt worden. En net die samples bezorgen ons een soort ambigue gevoel dat ons katapulteert naar de tijd van griezelige intro’s die heel wat heavy metal bands uit de jaren 80 gebruikten. De bijna lachwekkende en verre van griezelige openingstrack doet ons onmiddellijk denken aan het gerochel tijdens het nummer Alien Rape van de Amerikaanse cult heavy metal band Pile Driver uit 1984. Skippen dus dat eerste nummer (Dread Of Days).
Soit, de vier resterende tracks kregen dan ook het voordeel van de twijfel. Branstetter heeft blijkbaar de neiging om met een visuele gedachte aan zijn creaties te knutselen. Hij camoufleert zijn elektronische structuren in een mistige en filmisch aanvoelde omgeving. Zo ontdekken we (tot onze verbazing) na iedere luisterinspanning nieuwe laagjes met elektronische tintelingen aan de Concussed horizon. De futuristische geluidsverhalen zijn gedistilleerd uit dystopische en lethargische landschappen, ecologische doemscenario’s, kosmische raadsels en wreedheden van het menselijk bestaan. De Texaanse experimentele popzangeres Lily Taylor is te horen op het nummer Meltin’ Into Sofa waar ze met haar geïmproviseerde vocalisaties een mysterieuze sfeer creëert.
Electromagnetic Dust blijft een dubbeltje op zijn kant. Branstetter tapt uit verschillende sombere vaatjes zonder zich echter aan een stijl of genre vast te hechten. We merkten flarden Nordvargr en zelfs Ain Soph elementen op in deze duistere experimentele elektronische release. Concussed baart met deze uitgave een ware uitdaging waarmee alleen de trommelvliezen van hardnekkige liefhebbers zullen gestreeld kunnen worden. De gesproken cliché samples mocht Branstetter van ons grotendeels achterwege laten. We horen Vincent Price liever op een ouderwets metal album.
