Vanuit Australië horen we regelmatig de stem van frontman en bezieler Michael Aliani van Chiron klinken, in duister dansbare tracks. Chiron heeft net zijn nieuwe album The Sun Goes Down klaar. Wellicht het donkerste dat ze ooit de wereld instuurden.
Sterk beïnvloed door Joy Division en later ook New Order, startten Chris McCarter, Michael Aliani (a.k.a. Carrodus) en Dino Molinaro eerst de band Death In Dark, die ze in 1991 herdoopten tot Ikon. Michael Carrodus verliet Ikon in 1997 en startte dit project Chiron. Wat als one man project begon, groeide echter snel uit tot een vaste band, met bassist Dino Molinaro (Ikon), Shura Bi-2 en Lyova Bi-2, twee leden van de Russische rockband B2.
Met thema’s als isolatie, eenzaamheid en verlies is dit inhoudelijk zeker hun donkerste release. Op The Sun Goes Down wordt Michael opnieuw vergezeld door Molinaro op bas en cello en voor het eerst ook door Leanne Coe op saxofoon.
Traag tikt het ritme in een noisy soundscape met snijdende synth zijn weg doorheen Surrender. Over slachtoffer zijn van je eigen gevangenschap, terwijl je alles bezit om uit te breken. Het nummer zelf breekt op geen enkel moment uit, maar drijft voort op een somber desolate schoonheid en doet ons daarbij denken aan de gelaten tracks die Gary Numan soms weet neer te zetten. De meerwaarde van de warme saxofoon-accenten wordt meteen duidelijk. Want ook in de intro van Rage neemt deze een diep dreigende hoofdrol op, terwijl ook folk- invloeden klinken in dit instrumentale intermezzo.
Dansbare beats nemen Sadly meteen in, terwijl de vocalen een grimmige hardheid uitstralen. Streng en onaantastbaar. Veel zwoeler en uitdagender klinken de ritmes in Darker Days, hoewel zwevende synths de dreiging beklemtonen. De stem van Michael Aliani, zoals ze in deze track klinkt, met zachtheid en melancholisch zingend, vinden we bloedmooi raak. Naar het einde toe horen we verrassende synth-elementjes opduiken. Een meerwaarde? Niet echt. Het geeft ons na enkele seconden eerder het gevoel dat we naar een andere – minder goeie – track aan het luisteren zijn. Let Us Begin start industrieel, met sterk percussiewerk en een rauw no-nonsenssfeertje in de vocals.
Deep Inside laat mechanische ritmes horen in een donkere soundcape waarop de spoken words grauw klinken, tot ze verglijden in de zacht hypnotische sfeer, met warme snaren. Een knap opgebouwd track met veel contrast, maar desondanks niet uit die duisternis geraakt.
Bitter en kwaad. Frantic is de track van de gebroken ziel. Desolaat en grauw, met een eenzame saxofoon-lijn die af en toe opduikt.
Terwijl de wind met de saxofoontonen mee huilt, krijgt de synthlijn een retro-karakter in Forsaken. De piepende, schurende geluiden en de kreunende stem ruwen het vrij minimalistische nummer op tot een mysterieuze track waaruit dreiging blijkt. Die wordt verzacht met Decline, met zijn strijkende soundscapes en ritmes alsof ze veldopnames zouden kunnen zijn uit één of ander exotisch oord. Na anderhalve minuut klinken spoken words. Enorm ruw en eigenlijk echt lelijk, maar deze vervormen na enkele seconden naar de knap klinkend zachte vocalen waarvan we houden en eigenlijk té weinig aan bod kwamen op dit album. Jammer genoeg herhaalt zich dit enkele keren. Onbegrijpelijk dat voor dit soort contrast gekozen werd, want het heeft geen enkele esthetische waarde. Het heeft enkel effect.
That Feeling opent met nachtmerriënde geluiden, die weids open gerekt af en toe opflakkeren in een chaos van glinsteringen, een houtblazer, een dreigend getrommel op de achtergrond of een riedel aan gebliep. Een erg filmisch begeesterend instrumentaal stukje!
Torn is voorzien van een aantal industrial-elementen die bovenop een interessant elektronisch spinsel komen. Een track die ons enorm bevalt, maar tegelijk ook met een verscheurd gevoel laat luisteren, door de dreigende toon en de teleurstelling die bijna tastbaar is in Michaels emotionele stemgebruik.
Afsluiten doet Chiron met een Belgische bijdrage, want we krijgen een remix van Darker Days te horen door Jean Marc Lederman, die de track kwetsbaar verzachtte in een piano-arrangement en fonkelende ritmes en uitzonderlijk mooie details aanbracht in de sound, zoals enkel hij dat kan.
Voor postpunkfans die houden van de typische Joy Division-sound, maar ook het vroege werk van Clock DVA (we dachten enkele keren aan hun eerste album Thirst). Een knappe gothic-, newwavesound die meer avant garde klinkt dan deze twee labeltjes omvatten.
The Sun Goes Down is op cd verschenen bij het label Dark Vinyl.
