Eerst even dit: ik ben oud. Het gaat niet over mij, maar ik heb dingen meegemaakt. De Franse Revolutie bijvoorbeeld (ja, ik zuig bloed en kaats niet terug van mijn spiegelbeeld). En dus ook de punk. Het omkieperen van combi’s. Het niet aflatende ‘Tuu-taa-tuu-taa’ in helse nachten en niemand wist iets beters te verzinnen.
Punk stierf toen er mohawks in allerlei straatbeelden opdoken. En van die dingen die ‘Punk’s not dead’ schreeuwden om aandacht. Weg was de melodie, de rock-‘n-roll (want dat was het). Het werd door de betonmolen gehaald door allerlei vervelende groepjes die ook niet konden spelen behalve hard. En nu, hier: Chaser. Uitgeperst als het fruit uit hun turf, Californië.
En hoe zit dat dan? Wel, het is trachtend. Bad Religion, Social Distortion, voorbeelden… Ze doen hun best, die gasten van Chaser, maar ze raken niks. Al gehoord. Done there, been that.
En natuurlijk zit er sinaasappelsap – versgeperst zelfs! – in A New Direction, zit er iets Keltisch van The Dropkick Murphys in Signs of Life. Maar verder is het gewoon brei. Door de betonmolen gehaald en vooral laten draaien.
En wat geeft het? Dit is festivalmuziek. Ga crowdsurfen. Spot treinen. Doe onnozel. Punk. Het doet er allemaal niet toe.
Voor het laatst even dit: een boomlange loser genaamd Sid V ontwikkelde ooit zijn dansje omdat hij mensen die hij haatte – en dat waren er nogal wat – op de tenen wilde springen. Spring niet op de mijne. Luister hier niet naar. Beleef hen.
