First things first: als je geen tijd hebt om het volledige werk te beluisteren en de neiging hebt flarden van tracks even door te nemen, is dit album minder aan te raden. Het eerste nummer haalt immers net geen 21 minuten en het hele werk dient doorgenomen te worden om je er een goed beeld van te vormen. Gezien het gaat over 2 personen op 4 instrumenten waarvan sommige anders afgesteld staan dan de norm (de technische uitleg kan je vinden op de website), is dit voer voor personen die open staan voor experimentatie en het dissonante. Muziek met een hoek af dus.
Als je Prokoviefs meer abstracte werk kan smaken, pakweg een Xenakis en aanverwanten wel eens neigt op te gooien, of ander experimenteel/minimal werk zoals dat van tijdsgenoten van Palestine, zal een oeuvre als dit je wellicht dan weer wel kunnen bekoren.
Het album is opgenomen in de Fonderie Kugler in Genève. Het werd ingespeeld door de vlak na WO2 geboren Charlemagne Palestine en Seppe Gebeurs. Palestine is al sinds de vroege jaren 60 actief in de muziek waaronder bij formaties als Tiny Tim. Hij wordt ook gezien als 1 van de grondleggers van de New Yorkse minimalistische scene naast namen als Steve Reich of Philip Glass, maar omschrijft zichzelf liever als maximalist. Hij gaat graag op in de performance, waarbij hij de neiging heeft plushen speelgoed, beren en zo meer als decor op te stellen.
Seppe Gebruers, geboren in 1990 is naast muzikant ook docent in het conservatorium in Gent. Hij kwam Palestine tegen in het kader van een festival in het Antwerpse. Beiden bleken verschillende gemeenschappelijke affiniteiten te hebben, waarna stilaan het idee vorm kreeg rond een project met 4 piano’s, afgestemd naar eigen wens. Zoals van een dergelijk gedurfd hersenspinsel kon verwacht worden is dit een vrij uniek werk om te horen.
Het geheel werd naast digitaal, ondertussen ook beschikbaar gesteld op een gatefold neon groen vinyl.
Seppe Gebuers – Charlemagne Palestine – Website
