In 2005 debuteerde Cecilia::Eyes met de sfeervolle ep Echoes From The Attic, waarop het viertal een mix brengt van instrumentale shoegaze, dreampop en post-rock. Twee jaar later verscheen hun debuutalbum Mountaintops Are Sometimes Closer To The Moon, en nog eens twee jaar later verscheen album nummer twee Here Dead We Lie. Daarna moesten we vijf jaar wachten op opvolger Disappearance en datzelfde jaar verscheen er ook een live album van deze unieke band.
Nu, maar liefst zeven jaar na hun laatste plaat, toen niemand nog iets verwachtte van de band, komen Christophe Thys, Nicolas Denis, Pascal Thys en Gauthier Vilain met hun vierde studioalbum. En wat voor een album! Het Brussels viertal nam de tijd om te werken aan hun geluid en komt op deze langspeler met een nieuwe sound. Een geluid dat vooral beïnvloed is door het zweverige Robin Guthrie-achtige (Cocteau Twins) gitaarspel met een schep My Bloody Valentine en Slowdive erbij. De post-rock invloeden zijn zo goed als onvindbaar terwijl die vroeger meer op de voorgrond stonden.
Nog een verandering aan het Cecilias::Eyes-geluid is dat drummer Nicolas Denis deze keer ook gezongen heeft. De muziek is dus niet louter meer instrumentaal. Denis heeft een dromerige stem die perfect past bij de zweverige-tracks. Weg zijn de donkere geluiden die plaats plaats moesten maken voor een indrukwekkend intens, warm geluid.
Met Sore Memories Always End onderging Cecilias::Eyes een grote evolutie die we alleen maar kunnen toejuichen. Het is een wondermooie plaat die 2021 in schoonheid afsluit. De band speelt volgend jaar op Dunk!festival in De Vooruit in Gent.
