Home ReviewsAlbum Reviews CASSANDRA JENKINS – My Light, My Destroyer (Dead Oceans)

CASSANDRA JENKINS – My Light, My Destroyer (Dead Oceans)

by Tom Eyckmans

Met het fraaie, oogverblindende An Overvieuw On Phenomenal Nature, haar vorige langspeler, werd de lat torenhoog gelegd. Mevrouw Jenkins, met haar zachte zalvende stem, herhaalt het kunststukje uit 2021 met een minstens evenwaardige grootsheid. Toch lijkt ze op het eerste zicht op twee gedachten te hinken. De grondlaag klinkt bijwijlen zoals dromerige folk en een andere keer luid en alternatief, lees roots. Eenmaal de primer plakt, schildert Cassandra er met haar creatief penseel een weelderig bloemenspektakel overheen.

Vanaf de eerste noten bloeit Devotion voorzichtig open als een akoestische, premature vondeling, toch is het de wanhoop die overtuigend naar de voorgrond treedt, als een bange moeder natuur die haar angstige vleugels over haar bloesem houdt.

Op Clams Casino suizen de woorden “I Don’t Wanna Laugh Alone anymore” voorbij, een rechttoe rechtaan alt-rocker waar de distortion vrij spel krijgt. We lachen graag mee met de ruwere kant die ze voor de eerste keer aan ons laat zien. Op Delphinium Blue komt haar veelzijdigheid goed tot haar recht in het gezelschap van eighties keys en fretloze bas. Een bladverliezende plant die zichzelf blijft heruitvinden tot er bijen voorbij scheuren in een wolk van stuifmeel, en vlinders komen piepen om extra cachet te geven aan de kleurrijke bloemen.

Op haar best doet ze grenzen vervagen met haar dromerige, aan Wilco gereflecteerde, indierock door het experimentele niet te schuwen, zeker wanneer Cassandra daar ook de aardse atmosfeer bij maquilleert van bijvoorbeeld Julia Holter en Spencer Zahn. Even leek haar artistieke carrière aan een zijden draadje te hangen, die donkere periode heeft ze tijdens de covid-dagen deels van zich af proberen schrijven op Aurora, IL.

Twijfelende IFO’s (Identified Flying Objects) zoeven door de helder blauwe atmosfeer op de tonen van gezegende trompetjes die zomaar komen overgewaaid uit Kaputt van Destroyer. Tedere strijkers glijden intens door je haren. Zeldzame pianotoetsen herinneren ons aan het nut dat onthaasting kan zijn. Het is een kortfilmfestival waar we vanuit het hoofd van Cassandra naar mogen kijken. Enkele filmpjes laten we graag los op jullie, maar de plaat is zo bijzonder dat het uitnodigt om het allemaal zelf verder te ontdekken!

Facebook – Website – Instagram

You may also like

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More