Van zodra de eerste paar noten van openingsnummer Ping Pong onze oren strelen denken we, moh, Black Pus klinkt wel heel erg als Lightning Bolt. Het blijkt absoluut geen toeval te zijn, gezien ene Brian Chippendale, oprichter en drummer / zanger van Lightning Bolt, het alias Black Pus gebruikt. Eentje van vele aliassen die Chippendale gebruikt om muziek te maken.
Plastic Wrapper, Prince Prance, Inspector Bass en Lord Sun Son zijn enige andere van zijn vermommingsnamen. En behalve bij Lightning Bolt speelt / speelde hij ook bij Mindflayer en Wasted Shirt. Een zeer bezig baasje dus die ondanks zijn drukke agenda er met Terrestrial Settings toch in slaagt om een weergaloos dansbare noiserockplaat in elkaar te flansen.
Hij doet het dan ook al langer dan vandaag, het solovehikel Black Pus runnen. Sinds 2005 brengt hij regelmatig een plaat uit onder die noemer, platen die telkens weer overdonderen en dat is ook nu weer het geval. Bij het gros der nummers is stilstaan geen optie. Als een bezetene drumt hij er maniakaal op los, als een incarnatie van Animal (Muppet Show). Als een gek tekeer gaan zonder dansbare ritmes te negeren en tegelijk een behoorlijke portie noise integrerend.
Pure energie is het waarin Chippendale ons onderdompelt. Er is geen ontkomen aan. Naar het einde van de plaat toe neemt hij wat gas terug en experimenteert iets meer dan op de eerste helft van de plaat. In eerste instantie is het titelnummer eerder een sof, maar dat lijkt een te snel oordeel te zijn na meermaals luisteren.
Onderdompelen moeten we ons, een beetje zoals we dat doen bij La Jungle, alleen doet Chippendale het hier op zijn eentje en zingt hij over dingen die hem nauw aan het hart liggen. Een depressieve vriend oppeppen bijvoorbeeld, al hebben we daar wel extra info voor nodig, want verstaan doen we zijn woorden niet. Vervorming en zo.
