Konstanz, Duitsland is de stelplaats van Bikini Beach, die met Cursed al aan hun zevende langspeler toe zijn. Experts in onder de radar blijven waarschijnlijk, want om eerlijk te zijn hadden we van dit trio nog niet eerder gehoord. Niet erg natuurlijk, eens moet het gebeuren en tot onze verrassing valt het allerminst tegen. Lekkere garagerock met zo nu en dan een ferme teug surf door de mangel gehaald, daar zeggen we geen neen tegen, zeker niet als het goed wordt gebracht.
Zanger en gitarist Nils Hagstrom, bassist Lotti Peach (Charlotte) en drummer Flip noemden hun nieuwe worp Cursed omdat het sinds de corona-feestvreugde allemaal een beetje tegen valt. Ze konden niet opnemen wanneer en waar ze wilden, ze konden niet op tournee en de wereld zoals het er nu aan toe gaat, is ook geen reden tot algemene hilariteit en vrolijkheid, tenzij met een roze Barbie-bril tussen de billen natuurlijk.
Het trio laat het echter niet aan zijn hart komen en blijft gewoon verder werken en zwoegen met als resultaat een verre van onaardig album, op de afsluiter na dan. Die mochten ze wat ons betreft achterwege hebben gelaten. Een tenenkrullende ballade, of iets in die trant, die nergens op slaat, daar hebben we geen behoefte aan. De overige nummers daarentegen kunnen ons wel bekoren. Eenmaal we de drive van de band tot ons hebben laten doordringen, zo na een nummer of twee, zijn we helemaal mee. Fuzzy garagerock met mierzoete melodieën en zeer degelijke zang, het heeft zeker iets.
Fijn is tevens dat Bikini Beach heel energiek overkomt en het kort en gebald houdt waardoor onze aandacht niet de kans krijgt om te verslappen. Een half uurtje, meer hebben deze rockers niet nodig om hun bandnaam onder onze loep te brengen en ervoor te zorgen dat we de bandnaam niet snel meer zullen vergeten. Daarvoor klinkt dit Cursed te aangenaam in onze verwende oren. Het lieflijke hoesje, met bloemen, rups en vlinder, maakt dit album nog eens extra schattig.
